Zweetdagen en bibbernachten op de Vercors

Een aangename 6-daagse in een gezellige groep:
Ivo, Tejo, Veerle, Sarah, Katrien, Luk, Joery


Periode: 19/3-24/3  2009

Ongeveer 56km met daarbij nog enkele extra zijsprongetjes niet inbegrepen.

Kaart:
 IGN TOP25: 3236OT (Villard-de-Lans, Mont-Aiguille, Monestier-de-Clermont, Clelles) & 3237OT (Glandasse, Col de la Croix Haute, Chatillon-en-Diois) of uit de serie Didier Richard nummer 12: Vercors (1:50 000).

Aanloop:
 Een allegaartje van buitenlui, 7 in getal, trokken voor een week naar de Vercors, de idee ontsproten in de schoot van een hiking-info.net evenement.
Luk was hun gids.
Paniek op de vooravond toen heel Frankrijk resoluut besliste om onder het mom van een algemene staking tegen het beleid van Sarkozy een dag verlof te nemen.
Ook het openbaar vervoer deed grotendeels mee. Al bij al hebben we er weinig van gemerkt.
Tejo, Joery en Ivo zakten een dag eerder al af naar onze hoofdstad om te overnachten in Brussel Zuid, want zo had een stem aan de andere kant van de lijn beloofd: "Er zal zeker een wachtzaal zijn die open blijft".
(Verslag door Ivo, aangevuld door Tejo, Sarah, Veerle, Katrien, Luk en Joery ; randinfo door Joery)

foto's Ivo
foto's Jasper
foto's Joery



Dag één: Van zuiderse lente naar sneeuwrijke winterellende

* Vertrekpunt: Parking de Beure (1390m - 44°50'32"N 5°25'26"O)
* Eindpunt: Combe Male (1570m - 44°49'58"N 5°27'28"O)
* Afstand: 3.8km
* Duur: 1u15
* Klimmen: 290m
* Dalen: 110m
* Weer: Helder met een harde noordenwind en lichte vorst.

5u40 is voor bepaalde uithoeken van het land wel een heel vroeg uur om in Brussel te geraken. Dan zou de TGV ons in één streep naar Valence brengen. De wachtzaal begon zo stilaan vol te lopen met mensen die er niet naar uitzagen dat ze reisplannen hadden.
Het was rond 23u30 toen de bewakingsdienst Tejo en Ivo uit de wachtzaal verwijderden.
Ze konden enig begrip opbrengen voor onze situatie omdat we toch wat leken te verschillen van de daklozen rondom ons
en met de boodschap om toch maar goed op ons gerief te passen
werden wij net als de rest naar de centrale hal van het station verwezen.

Joery kwam tegen middernacht zijn entree maken. Op zijn rug een pulka met een stel tourskies, torenhoog boven zijn zo al lange gestalte. Hij deed mij meteen aan het
volgende You-tube filmpje denken.
Overnachten in Brussel Zuid.
Het is een ervaring maar niet voor herhaling vatbaar.
We hadden ons geïnstalleerd midden de stand van de ING bank zodat we zicht hadden langs alle kanten, al ons gerief aan de pilaren vastgebonden.
Zorg dat er minstens één wakker blijft had de bewakingsdienst gezegd of je bent je spullen kwijt.
Het is dan hoofdzakelijk Joery, Chinese vrijwilliger van dienst, geweest die zich van die taak heeft gekweten.
Als wolven zitten ze te loeren op hun prooi maar Joery heeft ze vakkundig allemaal kunnen verjagen.

Tegen 5u20 begon de rest van het gezelschap binnen te sijpelen. Veerle en Sarah, Luk en Katrien. Niet zo evident om 7 rugzakken en een pulka kwijt te geraken op een trein en in een bus. De verbinding tussen Valence stad en Die hebben we op een haar na gemist. In de paar uren wachttijd hebben we nog wat zitten genieten van zomerse toestanden op een terras en wat later in een plaatselijk park waar er een betoging/festival gaande was (weerom met dank aan president Sarkozy).

Beetje onwezenlijk omdat we enkele uren later door een winters landschap liepen te stoempen. Een taxi-busje bracht ons van Die (396m) doorheen de tunnel naar Col de Rousset (1254m) om ons uiteindelijk naar de parking du Beurre, op het eind van de D815 te brengen. Dit voor de luttele som van 5 euro per persoon. Een geldig bus- of treinticket tot Die geeft de mogelijkheid om tegen een gereduceerd tarief met een taxi je weg verder te zetten. De goede man was niet bijster gelukkig toen hij onze rugzakken en pulka aanschouwde. Met enig paswerk is het toch nog goed geklomen. Een mooi begin om met een laaghangende zon door het landschap te trekken. Cabane de Pré Peyret hebben we niet meer gehaald. Het was tegen valavond dat we onze tenten opstelden in het dalhoofd van het karstdal Combe Male in de nabijheid van de Pas des Econdus (1546m).


h4. Dag 2 (vrijdag 20 maart): Doorheen het witte labyrint

* [i]Vertrekpunt: Combe Male (1570m - 44°49'58"N 5°27'28"O)
* Eindpunt: Refuge de Chaumailloux (1632m - 44°48'19"N 5°30'43"O)
* Afstand: 10.1km
* Duur: 6u40
* Klimmen: 280m
* Dalen: 220m
* Weer: Helder en zonnig met een harde noordenwind en aanhoudende vorst overdag, ochtendtemperatuur in de tent -6°c.[/i]

Eindbestemming voor vandaag was Refuge de Chaumailloux. Eerst een klein ommetje naar Tête du Faisan (1734m) voor een uitzicht op een deel van het witte plateau en de Dent de Die die vanaf het plateau een mooie wegwijzer naar Die is. Zuidelijk lag in de diepte de stad Die. Bij Cabane de Prè Peyet maakte een Nederlands stel aanstalte om te vertrekken. Hun weekendje Vercors zat erop. Ivo was al op zoek gegaan naar Fontaine des Endettés maar blind als hij is om vanaf de kaart bepaalde landschappelijke kenmerken te traceren faalde hij ook deze keer. De bron was wel degelijk uitgegraven maar slechts een konijnenpijp groot. Het schraalste konijn van de hoop liet zich met veel plezier de gang in jagen. Wat zichtbaar bleef waren zijn schenen en twee voeten. Al de rest zat onder de grond. Wisten wij veel dat na de ondergrondse werkzaamheden verwacht werd dat er aan zijn voeten moest worden getrokken. Klaar was het water niet. Kenners meenden naast gras ook nog enkele keutelresten te zien dwarrelen in het overigens heldere water.

Zo ging het zuidwaarts verder over de GR93. Links van ons Sommet de Tourte-Barreaux die gerond moest worden. Van de andere kant kwam een kapitaal aan pulka’s ons tegemoet voorgetrokken door het wat oudere franse volk. Tot 600 euro per stuk terwijl de 30 euro DIY versie van Joery zich moedig probeerde staande te houden tegen al dat kostelijk geweld. Enkele snedige klimmetjes en moeten traverseren langs steilere hellingen maakte dat Ivo zich af en toe dienstig probeerde te maken om Joery de nodige ondersteuning te geven. De pulka en ski’s hebben maar weinig grip op de harde ijzige sneeuw.

Voorbij Col du Pison (1655m) werd een korte pauze gehouden. Joery, duidelijk geen zittend gat, hield zich bezig met wat ski-oefeningen. In plaats van de verkorte route kozen we voor het langere traject. Bij les Quatre Chemins du Jasneuf ging het in ZO-lijke richting. Halverwege bij de twee herdershutten (Bergerie de Jasneuf, gesloten) kwam Mont Aiguille zo stilaan een prominente plaats opeisen in het landschap. Een steenmannetje volgens Luk waar niet naast kon worden gekeken.

1492: Columbus ontdekte Amerika en in datzelfde jaar stond er voor het eerst een mens op deze Tafelberg. Ivo hoopt er ooit op te kunnen slapen. Faalt zijn eigen kunde, hoopt hij dat er iemand zo gek is om hem tot boven te trekken. Desnoods strooien ze er maar zijn assen op. Een groter mausoleum kan je niet krijgen.

Horrorverhalen deden er al de ronde over Refuge de Chamailloux, omschreven als "dé fuiftent" van de Vercors. Feestend en drinkend gespuis die ons buitenmensen uit hun slaap zouden gaan houden. Daarom verkozen de jongeren de koude voor de rust van een tent terwijl Tejo en Ivo door binnen te slapen hun oude botten poogden op temperatuur te houden. Van fuiven hebben we niets gemerkt. Chamailloux was enkel maar bevolkt door een koppel met hun zoon. Voor ons gemak hielden ze ook nog eens de kachel brandend. Het hout werd wel stevig snurkend ’s nachts gezaagd. Source de Chevalière was ook uitgegraven maar het water net iets te ver verwijderd om eraan te geraken. Wil het toeval nu net dat onze welbekende Willem, zo vernemen we later, dit gat een maand eerder had uitgegraven, de Fransen te lui om zelf naar het beekje te graven. Met een paar gemikte trappen heeft Joery het gat een stuk ruimer gemaakt. Zo werden we verlost van deze tantaluskwelling. Willem was blijkbaar nogal lenig.

De huisfotograaf van hiking-info.net prepareerde met zichtbaar plezier zijn instant chocomouse die hij, lang nadat de zon was ondergegaan zou gaan verorberen. Een ritueel wat zich de rest van de tocht zou herhalen. Toen de zon langzaam begon te dalen trok hij naar Tête des Baumiers (1876m) voor zijn zoveelste zonsondergangenreeks. Lyrisch in zijn beschrijvingen over het veranderende licht als de dag naar zijn einde loopt. In zijn kielzog volgden de oudjes mee naar boven. Hun toestel in de hand om de meester uit te gaan dagen. En ja, de uitzichten hier boven waren indrukwekkend.

Beneden gebeurde er ondertussen niet zoveel naar eigen zeggen. De tenten waren opgezet, de matjes en slaapzakken uitgerold. Er werd vooral tijd genomen om op het gemak het avondeten te bereiden. Nu ja "bereiden", kokend water bij een al dan niet zelfgedroogde maaltijd gieten, vergt nu niet zoveel kookkunsten. Maar het enthousiasme over het mooie uitzicht en de dito zonsondergang dat van Ivo en Tejo afstraalde toen ze weer terug beneden waren maakte Sarah en Veerle zo jaloers dat ze daarna geen enkele zonsondergang meer gemist hebben. De avondlijke toppen werden nadien ook door hen"veroverd".

Na de fotosessie lieten we ons in een rechte lijn naar beneden vallen richting hut, waar inmiddels de kaarsen waren aangestoken, niet zonder Tejo zich liep af te vragen waarom die twee anderen met zoveel gemak naar beneden gingen terwijl hij eerder op een ballerina op leeftijd leek. Het is nu eenmaal moeilijk stappen als de sneeuwschoenen nog in ‘berg-op’ stand staan.

Gedragen door de Lucht, bijna onhoorbaar vulde de ruimte zich met het woord Jagermeister en bereikte ieders trommelvlies. Waren er de eerste dag maar weinig gegadigden om nog een borrel jagermeister te drinken… de zuinigheid van gisteren zorgde nu voor een tweede minutieus afgemeten rondje. Sarah, die zich een paar nuchtere dagen had voorgenomen werd met veel gemak over de streep getrokken om mee te doen aan deze weliswaar bescheiden bacchanalen.


h4. Dag 3 (zaterdag 21 maart): Overvallen door de stalker

* [i]Vertrekpunt: Refuge de Chaumailloux (1632m - 44°48'19"N 5°30'43"O)
* Eindpunt: Refuge de l'Essaure (1653m - 44°47'13"N 5°33'29"O)
* Afstand: 10.8km
* Duur: 5u20
* Klimmen: 500m
* Dalen: 480m
* Weer: Ochtendmist en lage wolken bij een temperatuur van -12°c, tijdens de voormiddag brekend en zonnig wordend met een harde noordoostelijke wind en aanhoudende vorst.[/i]

Na een koude nacht, cijfers van -12°C zijn genoemd, trokken wij richting noordkant van Tête des Baumiers. Een ochtend zwanger van mist en lage wolken met een Nallo 3 die nog maar eens heeft bewezen niet de meest ventilerende tent te zijn. Ski’s werden even ingeruild voor de sneeuwschoenen. Ze hadden amper grip op de verijzelde helling. Eenmaal boven begon de lucht open te trekken. Nog wat wolkenspel rond Mont Aiguille waarna we na de Bergerie van Chamousset in zuidelijke richting verder trokken. “We voelen ons als gemzen op een opgedroogd eiland,” was de literaire aanvulling van Joery toen we op een sneeuwvrije zone onze middag pauze hielden. Spontaan uitgesproken maar waarschijnlijk zit er toch een veel diepere betekenis achter want waarom trekt ons, aardlingen en bewoners van het gematigd zeeklimaat, deze plek zo aan? De enige plek in omstreken waar we nog grond onder onze voeten hadden en verder overal omringd door sneeuw en ijs.

We trokken verder door naar het zuiden waar we bij een flinke steenman onze rugzakken een tweede maal afsmeten. Achtereenvolgens werden La Croix du Marichaume (1949m), La Croix du Lauteret (1951m) en Sommet de la Montagnette (1972m) bezocht die ons lieten genieten van enkele nabijgelegen massieven zoals de Dévoluy en de Ecrins. Diep beneden vanaf Sommet de la Montagnette, Cabane de l’Essaure, onze overnachtingsplek voor deze avond.

Gezamenlijk ging het richting Vallée de Combau. Onze tourskiër is nog op zijn stappen moeten terugkeren om via een andere, veiliger weg het dal te bereiken. Buiten wat dagjesmensen hadden we tegen de avond de hut voor ons alleen. Aangenaam verpozend in de luwte aan de westkant van het gebouw terwijl de zon gestaag verder zakte. Ons groepje ‘wij’ was inmiddels wel een lid rijker. Jasper, Gentenaar en een actieve hiking-info.net lezer heeft zich bij ons gezelschap gevoegd. Zijn plannen om naar de Hoge Venen te trekken werden plots omgegooid voor een tocht in deze streek. Hij trekt rond met een Akto. Jasper kan zeker niet tot de "opdringerige" types worden gerekend. Hij bleef steevast ietwat discreet op de achtergrond. Maar genoeg in beeld om hem af en toe toch eens te vermelden.

Tejo en Ivo trokken oostelijk richting rand van het plateau op zoek naar wat dood hout, hout dat later met gezamenlijke spierarbeid tot blokken werd verzaagd om voor de rest van de avond de stoof brandend te houden. Het merendeel van de tijd stonden er tal van potjes op het vuur om sneeuw om te vormen tot drinkbaar water. Tegen valavond trok het merendeel richting Pas de l’Essaure om het licht en de omgeving te vangen in de digitale camera’s. Wij op de rand. Beneden brandt de straatverlichting van Chichilianne (995m). Twee werelden, twee seizoenen.


h4. Dag 4 (zondag 22 maart): Op weg naar de bedolven stal aan de voet van de reus

* [i]Vertrekpunt: Refuge de l'Essaure (1653m - 44°47'13"N 5°33'29"O)
* Eindpunt: Cabane des Aiguillettes (1879m - (44°51'13"N 5°31'13"O)
* Afstand: 13.2km
* Duur: 6u40
* Klimmen: 600m
* Dalen: 370m
* Weer: Helder en zonnig met een schrale noordenwind en later tijdelijk sluierwolken, temperaturen overdag rond het vriespunt, ochtendtemperatuur in de warm gestookte hut +3°c, buiten -6°c.[/i]

Joery, Veerle, Sarah en Ivo zijn voor zonsopgang nog in noordoostelijke richting tot de rand van het plateau getrokken om de zon te zien opkomen en opnieuw zijn licht te vangen in een doos. De lucht boven ons is weer kraakhelder als we richting Tête Chevalière (1951m) trekken. Een rustig begin van wat een rustige dag zou moeten worden. Nog zo’n indrukwekkende plek die Luk goed heeft weten uitkiezen. Zo overweldigend dat het tijd werd voor een groepsfoto. Via de rand van het plateau met zicht op de Pas des Aiguilles keerden we in een boogje terug naar de route die we de dag ervoor in omgekeerde richting liepen. Als afsluiter een steile afdaling naar Refuge de Chamailloux waar we onze middagpauze hielden.

In een eerste plan was dit onze eindbestemming maar om de volgende dagen wat evenredig te verdelen was al unaniem besloten door te trekken naar Cabane des Aiguilletes aan de zuidflank van Grand Veymont. Onzekerheid over deze slaapaccommodatie, niet iedereen zou binnen kunnen slapen. “Ja”, er werd gezegd, gedacht, gehoopt… dat de hut uitgegraven zou zijn. Koud alleszins, want zonder kachel, de weg nog lang maar de gids ervaren. Ietwat pittige doorsteek.

Bij Jasse de Peyre Rouge, in de luwte van de bergerie werd een pauze gehouden. Joery blijft het eeuwig jong veulen. Baantjes trekkend om zijn ski-capaciteit te verbeten terwijl de rest zo stilaan tam en lui werd onder een stralende zon. Inmiddels had Jasper zich weer bij ons gevoegd nadat hij ons eerder op de dag terug in de mot had gekregen. Door zijn conversaties met Luk de vorige dag heeft hij zijn route wat bijgestuurd. Bij Plaine de la Queyrie kwam de eenzame den in beeld. Zo markant dat hij een vermelding op de kaart heeft gekregen. We konden ons opmaken voor een laatste klim naar Pas des Bachassons. Er werd flink doorgetrokken richting Cabanne des Aiguillettes zodat ons groepje zich in tweeën splitste. Katrien die in de loop van de dag even met een appelflauwte zat. Maar door er wat pemmikan tegenaan te gooien zou ze zo terug op krachten zijn, hoorden we Luk zeggen. Alleen al het idee van de pimmikan was voor Katrien voldoende om zich beter te voelen. Of was het het brood van Ivo of “de dikke peer” van Joery die daarvoor zorgden.

De voorhoede heeft zich nog nuttig kunnen maken door de nog grotendeels ingesneeuwde hut enigszins sneeuwvrij te maken langs binnen. De kreet “de laatste doet de deur dicht” is duidelijk niet gehoord geweest. De ijspikkel van Jasper kwam goed van pas. Een slechter plaats om de hut te zetten kan je niet bedenken. Veerle en Sarah slapen buiten en ruilen de Nallo in voor de stevigere Haglofs wintertent van Luk. Waanden zich in hun verbeelding op het strand… de twee meisjes. Ze hebben met hun beiden nogal wat m3 sneeuw aan het verplaatsen geweest om een wal en een vlakke ondergrond te maken.

Joery die poogde wat volk op te trommelen om de aanval in te zetten naar Le Grand Veymont maar omdat niemand reageerde, afgeschrikt door de bijna "verticale muur" waar tegenop werd gekeken, ging hij er maar alleen vandoor. In eerste instantie werden de rozetten van de wandelstok gehaald, “kwestie toch wat grip te hebben op de steile helling” moet hij hebben gedacht. Toen werd er aan regelrechte ruilhandel gedaan. Met in zijn ene hand een ski en - bij wijze van spreken - in de andere hand zijn zakje "koude chocoladepudding van Saroma" trok hij richting Jasper die zijn Akto in de sneeuw vast zat te bunkeren. Alleen maar oog voor de ijspikkel die tijdelijk als tentharing dienst deed. Hij drukte met enige kracht zijn ski diep in de sneeuw, kwestie zijn bedoelingen duidelijk te maken. Later op de avond keerde Joery terug, uitgeteld en uitgemergeld van de honger maar met enkele mooie foto’s van de graat en een familieportret van enkele generaties steenbokken die de Veymont bevolken als herinnering. ...En Jasper, die kreeg zijn pudding.

Opperbeste stemming, wat leut gemaakt. Sneeuw smelten werd uitgesteld tot morgenochtend. Dat "strontgeurtje" dat de sneeuwruimploeg meende op te snuiven leek verdwenen. Luk en Katrien nestelden zich op het bovenste verdiep niet zonder zich nog even door de schrijfsels van Irvin D. Yalom te hebben laten meevoeren. “Mama en de lessen van de ziel” en de “Schoppenhaur kuur”. Tejo en Ivo liggen een etage lager terwijl Joery zich op de grond installeert.


h4. Dag 5 (maandag 23 maart): De bergnaald - zo dichtbij en toch onbereikbaar

* [i]Vertrekpunt: Cabane des Aiguillettes (1879m - 44°51'13"N 5°31'13"O)
* Eindpunt: Cabane de Pré Peyret (1602m - 44°49'37"N 5°28'58"O)
* Afstand: 7.6km
* Duur: 4u15
* Klimmen: 220m
* Dalen: 500m
* Weer: Helder en zonnig na een nacht met stormvlagen aan Cabane des Aiguillettes met in de loop van de dag sluierwolken en 's avonds lensvormige wolken boven de Alpen, afnemende noordenwind en tijdelijk licht positieve temperaturen tijdens de namiddag, ochtendtemperatuur in de hut +1°c.[/i]

In de vroege ochtend begonnen met het smelten van sneeuw. De brandstofbussen beginnen zo stilaan leeg te geraken. Geleidelijk stroomt de hut weer vol volk en iedereen prepareert het ontbijt op zijn manier, een rustig begin van de ochtend. Een iets kortere ketting wordt gemaakt om alle gerief door de smalle koker terug naar buiten te krijgen. Tejo steekt Veerle en Sarah een handje toe om de tent af te breken terwijl Joery en Ivo in afwachting tot de rest klaar is nog even naar de plaatselijke topjes te trekken die zich in de nabijheid van de hut bevinden. Op enkele meters van de hut is een vrij ruim sneeuwhol gemaakt voor een 2-tal personen.

We trekken zuidelijk naar Pas de Bachassons om dan naar de oostelijke de rand van het plateau te klimmen. We laten in de buurt van hoogtepunt 1895m onze rugzakken achter en iedereen trekt op zijn eigen tempo naar de Rochers du Parquet waar we ons richten op enkele topjes. Bij de hoogste blijft de teller steken op 2024m. Katrien lijkt terug herboren na de appelflauwte van gisteren. Iedereen absorbeert op zijn eigen manier de indrukken op en laat de beelden inwerken die op zijn netvlies worden geprojecteerd. Nog één maal laat Mont Aiguille zich ten volle bewonderen. Voor Ivo weer een moment dat hij stil staat bij de relativiteit en eindigheid der dingen. Komt het nog eens tot een ontmoeting of keert hij hem straks voor altijd de rug toe. Anderen hebben daarnaast ook oog voor de verderop gelegen massieven. Joery noemt ze allemaal bij naam: Chartreuse, Bauges, Belledonne, Ecrins en Devoluy. Geen mens die twijfelt.

We verzamelen beneden en Luk wijst in het zuidwesten naar de bossen in de verte waar we onze neuzen op moeten richten. Volop zon met zachte sneeuw van prima kwaliteit en een ideaal terrein om te tonen waar een pulka allemaal in staat toe is. Luk haalt herinneringen op van een vorige keer toen hij hier geland was. Onze middagpauze houden we nog ten oosten van Jasse de Peyre-Rouge. Zo geruisloos als hij zich onder ons heeft gevoegd zo geruisloos is Jasper ook weer verdwenen richting Refuge de Chamailloux, op weg geholpen door Luk. Vandaar zou hij afdalen naar Celles en kwam ook voor hem een einde aan zijn tocht.

Cabane de Pré Peyret: Het leek dat ze deze avond voor ons alleen zou zijn. Door een kuisploeg mooi proper aangeveegd. Iedereen zocht zich een plek op het 2x4 groot stapelbed. Joery en Tejo zijn nog even in de weer geweest om iets te doen aan de tocht die door de hut joeg. Vakkundig werd het lek gedicht. Een voorraadje hout aangelegd voor de avond. Verder werd het topje zuidelijk van de hut de speeltuin voor Joery, Veerle en Sarah. Vuilzak onder de kont en dan op snelheid van de berg roetsjen, hoewel vuilzak onder de borst leek al vlug een snellere winnaar. Of ze de pulka mochten gebruiken? Geen optie. Joery had in de mentale voorbereiding van deze namiddagactiviteit deze frase al voelen aankomen.

En de bron? Mooi uitgegraven zodat het veel minder moeite kostte om de flessen gevuld te krijgen. Later op de avond zijn nog twee Fransen ons gezelschap komen opvrolijken. Warm werden we er niet van. Van het stoken van een kachel hadden ze weinig kaas gegeten. Er zijn kachels en er zijn open haarden. Een kachel als open haard trekt (op) niet(s). Als avondbeklimming stond de Sommet de Tourte-Barreaux (1876m) aangevinkt. Al zig-zaggend steil omhoog door een couloir op de westflank naar een colletje net ten zuiden van het hoogste punt. Ruim op tijd om de overgang naar de nacht mee te maken. Een zon die alsmaar langere schaduwen trok en waar de dag naadloos overvloeide in avond en nacht. Joery bleef nog een tijd boven terwijl sommigen zich via dezelfde weg terug naar beneden gooiden. Roekeloos, nog een keer voluit op snelheid over sneeuw waar langzaam terug de vorst in kroop. Eenmaal beneden werd wat ingehouden. Drie nietige mensjes onderweg naar hun schuilplek voor de nacht ver van alle comfort waar ze zich gewoonlijk mee omringden. En met de nacht kwam ook de sneeuw...


h4. Dag 6 (dinsdag 24 maart): Na zon komt sneeuwstorm

* [i]Vertrekpunt: Cabane de Pré Peyret (1602m - 44°49'37"N 5°28'58"O)
* Eindpunt: Col de Rousset (1254m - 44°50'26"N 5°24'22"O)
* Afstand: 10.8km
* Duur: 3u00
* Klimmen: 160m
* Dalen: 510m
* Weer: Betrokken met een stormachtige noordenwind en matige sneeuwval en driftsneeuw, zichtbaarheid tussen 20 en 200m en lichte vorst, ochtendtemperatuur in de hut +5°c.[/i]

De vroegplassers hadden nog niets gemerkt tijdens hun verlossend nummertje maar een klein uurtje later sijpelde voor iedereen langzaam het bericht door dat het buiten flink zat te sneeuwen. Met enige zin voor maatschappelijke verantwoordelijkheid werd door enkele flinkerds nog wat water opgehaald voor het collectief waarna ieder zich op zijn manier voorbereidde om de oversteek naar de bewoonde wereld te maken. Bij momenten viel er zoveel sneeuw dat alle perspectief verdween. De voetsporen van hen die zijn voorgegaan hielden amper stand. Ski-brillen en baarden vulden zich met sneeuw, foto’s hiervan eerder schaars.

Pas des Econdus was even een baken, en samen met de herinnering aan onze eerste kampplaats begon voor sommigen de rust terug te keren. Wij gaan het halen! Te vroeg want er was tegenstrijdigheid te horen bij de gangmakers. Kompas werd boven gehaald en na een peiling werd er even blind de tocht verder gezet tot de téléski de l’Echelette terug weer wat hou-vast gaf. De taxi werd opgeroepen maar deze liet ons weten dat hij ons wel bij Col de Rousset zou opwachten. Het herleidde de kostprijs voor de rit naar Die tot 2,50 euro.

Mooie brede ski-piste die D815, moet Joery hebben gedacht toen hij de ski’s terug onder bond en al snel uit ons gezichtveld verdween tot hij uit zijn droom ontwaakte toen plots van achter de haarspeldbocht een muur van sneeuw opdoemde, vooruitgestuwd door een straatbrede sneeuwruimer. Op de Col de Rousset diende het snel te gaan. De welbekende taxichauffeur was niet in de juiste stemming, de radio met zijn discussie over de economische crisis evenmin.

In het station van Die was het nog even stressen geblazen bij de pulkaman voor de aankomst van de trein. Het sleepding moest weer tot de draagstand worden omgebouwd. Enkele uren later stonden we alweer midden in de straatdrukte van centrum Lyon. De zoektocht naar een plek om onze honger te stillen kende aanvankelijk weinig succes. Totdat een zakelijke allochtone pizzatentuitbater de bergmarginalen luidruchtig naar zijn tent riep. Spijtig dat voor een enkeling geen zeevruchten meer te vinden waren in de nabijgelegen supermarkt. De avond viel op de TGV. Foto’s werden bekeken met grappige momenten. In Brussel scheiden de wegen. Wie weet komt er wel een vervolg. Die Mont Aiguille blijft toch zwemeren in de dromen van velen...

Het plateau van de Vercors is beslist de ideale bestemming voor een wintertocht zolang net als bij ons de oriëntatie en fysieke omstandigheden geen roet in het eten gooien.

Foto-albums:
* [url="http://picasaweb.google.nl/ivovanmontfort/VercorsMaart2009#"]Ivo[/url]
* [url="http://www.flickr.com/photos/den_dzjow/sets/72157615887471234/"]Joery[/url]
* [url="http://www.flickr.com/photos/37440009@N07/sets/72157616826841400/"]Jasper[/url]

[b]BEREIKBAARHEID[/b]

Onze keuze: TGV Brussel - Valence, vanuit Valence met trein of bus naar Die (promo tickets 3 maanden op voorhand te bestellen). Vanuit Die kan je, op voorwaarde dat je een geldig trein- of busticket kan vertonen waarmee je tot Die bent geraakt, van de lokale taxidienst gebruik maken welke je voor een kleine prijs kan droppen boven op het plateau. Deze taxi dient op voorhand gereserveerd te worden bij het toerismebureau te Die (contact@diois-tourisme.com). Meer info op [url=http://www.diois-tourisme.com/]www.diois-tourisme.com[/url].

[b]ORIËNTATIE[/b]

Indien de zichtbaarheid het laat afweten is de oriëntatie en navigatie op het plateau erg moeilijk tot bijna onmogelijk. Feilloos leren navigeren of een GPS kunnen in dat geval een hulpmiddel zijn.

[b]OVERNACHTEN[/b]

Een lijst met overnachtingsplekken en cabanes vind je [url=http://www.bivouak.net/bivouak/liste_refuge.php?id_massif=3]hier[/url]. Na veel sneeuwval kan het best handig zijn om een sneeuwschop bij te hebben vermits de toegang tot de cabanes kan dicht sneeuwen.

[b]WATER[/b]

Een link met de locatie van bronnen vind je [url=http://www.vercors-gtv.com/PDF/info_sources.pdf]hier[/url]. In de winter zijn de meeste bronnen echter bedolven onder het sneeuwdek en zal je soms sneeuw moeten smelten.

[b]WAT MET EEN PULKA?[/b]

Voor mezelf (Joery) was het een eerste test met een zelfgemaakte pulka, voortgetrokken op tourlanglaufski's beplakt met stijgvellen over de volledige lengte van de ski. In het algemeen mag ik zeggen dat dit goed lukt in de Vercors zo lang de sneeuw niet te hard en ijzig is zoals dat de eerste dagen wel het geval was. Stijgvellen zowel als pulka hebben vooral grip op droge of zachte natte sneeuw en daarentegen slechts weinig op verijsde sneeuw. Een spoorklauw aan je pulka is wel aan te raden, welke ik nog niet had aangebracht, zodat de pulka ook op dwarshellingen achter je in het spoor blijft liggen. Bij ideale sneeuw zijn zelfs tot matig steile afdalingen doenbaar (>30km/u) waarbij bochten maken met pulka een groot plezier is, maar dan wel op voorwaarde dat je heel stuurvaardig bent en zowel de telemarksteil als de ploegtechniek goed onder de knie hebt. Bij ijzige sneeuw moet je zeer voorzichtig zijn bij afdalingen vermits de ski's dan stuurloos en niet rembaar zijn. Bij het klimmen kunnen hellingen tot boven 30° worden genomen, maar ook weer in het geval van verijsde sneeuw zal je veel sneller je ski's moeten uit trekken.

Reacties

Populaire posts