Singer naaimachine

Voor pa
Vanuit het perspectief van de appel liggend in een boomgaard is het soms moeilijk uit te maken bij welke stam hij hoort.
Waar ik wel zeker van ben is, dat ik de onweerstaanbare neiging tot het doe-het-zelven van mijn vader heb meegekregen.
Toen de dampen van zijn lasrups zich verdunden met de lucht en de atmosfeer begon op te klaren, kwam zijn einde veel te snel.
Net geen tijd meer om zijn laatste project af te maken.

We schrijven eind 2008.
Ik loop al een paar jaar met een rugzak door de Pyreneeën en heb me een tijdje bezig gehouden met het bouwen van mijn eigen brandertjes, windschermen in een poging het rendement te verhogen en aan gewichtsbesparing te doen.
Tot zover is dat niet vreemd.




Ik heb metaal leren bewerken op de 'vakschool' voor ik de hulpverlening in stapte.
Dan bekruipt mij, als uit het niets, de goesting om zelf een opvolger te bouwen voor mijn huidige tent; een akto, Zweedse degelijkheid van Hilleberg.
Zelf bouwen, dan is daar is een naaimachine voor nodig.
Niet super mannelijk maar ik had weinig affiniteit met een toestel dat dient voor het verwerken van stoffen.
Er huist geen Bikkembergs in mij.
De naaimachine die al heel onze gezamenlijke levensloop mee is verhuisd, heb ik nog nooit van kort bij bekeken hoewel ze door mijn altijd ijverige vrouw meermaals is gebruikt om onze schattige kinderen nog meer uitstraling te geven.
De kinderen worden al lang niet meer ambachtelijk in het nieuw gezet en de Singer naaimachine staat nu jaren werkloos in de hoek van onze slaapkamer tot ik ze op een namiddag midden de tafel zet.
De kap wordt eraf gehaald en ik begin hem te bestuderen, handleiding bij de hand.
Wat legt die draad toch een ingewikkeld parcours af voor hij door het oog van de naald moet.
Naalden in allerlei diktes, garens in allerhande kwaliteit.
Dan spreken ze ook nog over “instellen van de juiste draadspanning”.
Ingewikkeld allemaal. De kinderen weten niet wat ze zien:
“ons vader achter een naaimachine”.
Ik spring de Veritas van Turnhout binnen.
Beweeg me naar het diepste punt van hun winkel.
Het walhalla van iedere handige huismoeder.
In het begin een beetje onwennig.
Kiezend en keurend, koop me wat basismateriaal en het kapotte lichtje boven de voet wordt vervangen.
De volgende dag druk ik voor de eerste keer op de pedaal.



 We zijn nu 2 jaar verder.
Ik merk dat ik alsmaar fijner werk af kan leveren.
Geregeld koop ik wat nieuwe tentstof aan de overkant van de Atlantische oceaan.
Het ene project volgt het andere op.
De zoektocht naar de, in werkelijkheid onbestaande, ideale tent gaat verder.
Voorbijgangers zien in onze tuin soms allerhande vreemdsoortige constructies opgebouwd uit koord staan.
Ze vormen de contouren, een 3D voorstelling.
Ik rol mijn matje uit, ga zowat dagelijks voor een poos onder het dradenwerk zitten.
Probeer te voelen hoe de werkelijkheid kan zijn.
Het moet een eigenaardig zicht zijn.
Communiceer erover met anderen en wordt zo stilaan een bekende in onze kleine forumgemeenschap voor buitenlui.
Nadat ik voor een dorpsgenoot en ook gek van de bergen een tent had beloofd en hij er een reportage van had gemaakt, stromen de orders binnen.
Ik moet hen echter teleurstellen.
Er huist geen zakenman in mij.

naar het oosten

Dat was hij ook niet.

Reacties

Populaire posts