Rapadalen = packraft porn


Las ik in de tweede reactie op patagoniandreams
Ook al ben ik geen packrafter:
Ik herken zijn gevoel toen hij Joery’s foto zag.

Soms komt er bij het zien van een prent als uit het niets
ook iets dergelijks bij mij naar boven.
Liefst met een mens in gevangen voor de dimensies.
En dan wil ik er ook naar toe.


Ik had nog dit jaar naar sarek willen gaan.
Aangestoken door Joery's foto's.
Maar zijn overgang van de zomer naar de herfst/winter is reeds bezet.
Zie ik dan hierboven de prenten van een nog winters Sarek,
gemaakt door Steve Behaeghel,
wil ik gelijk heel de programmatie omgooien.
Zo hos ik in mijn hoofd van de ene top naar de andere,
van vallei naar vallei.
Hunkerd en verlangend.

Een enkele keer maak ik het echt waar
als dat verlangen begint te groeien.
Zo heeft streapadair mij op Suiven doen belanden


Soms wil ik drinken aan steeds weer dezelfde bron, mateloos,
met een buik die nooit vol geraakt.
Laatst had ik het weer bij het zien van een heel simpel kaartje

Een hoek die mij op een of andere manier blijft beroeren.



Kan ik het maken om nog een ‘laatste’ keer af te slaan als ik in September deze hoek bijna rakelings passeer
onderweg naar Aigues Tortes?

Reacties

Populaire posts