Steen leggers

Hij heeft een steen verlegd...
Ik heb het dan niet over het lied van Bram Vermeulen of over stratenmakers die beroepshalve de ene steen naast de andere plaatsen en zo straten maken die ons richting geven.
Er is wel een verband.
Ik wil het in deze gedachte hebben over de anonieme mens die zich de moeite getroost om in berggebied een steen te leggen om zo een route aan te duiden.
De zogenaamde steenmannetjes kom je in de meest afgelegen gebieden tegen.
Zo lang er natuurlijk stenen voorradig zijn.
Je hebt er die strategisch zijn geplaatst, waar afgetekend tegen de lucht hun silhouet reeds op grote afstand zichtbaar wordt.
Eeuwige roem voor de maker zonder naam.
Daar zijn er die uitmunten in eenvoud.
Een simpele kei op een rots.
Er liggen wel meer stenen op elkaar maar van deze weet je dat hij er niet vanzelf is gekomen.


Dan zijn er stapels waar het evenwicht wankel is.
Maximum een steen breed en dan de kunst zo hoog mogelijk te geraken. Effect gaat voor op de bedoeling.
De torenbouwer heeft er zijn tijd voor genomen.
Geeft de natuur hem die ook?
Dan kwam ik er tegen waarvan ik vermoed dat de maker er stijlelementen in heeft willen verwerken.
Smaakvol en volgens de gulden snede. Ware kunst.
Dan liggen er stapeltjes waarvan je zit af te vragen:
"Wie steekt daar nu nog zijn energie in?"
Een diep uitgesleten spoor nog eens uitbundig opgefleurd met rood wit markeringen.
Overbodig om hier te markeren.
Is het kopieergedrag van de dagjesmens die het buitengebeuren daar op de flank ten volle wil beleven en meent door deze daad daar een bijdrage aan te leveren?
Van anderen vermoed ik dat de maker alleen maar een teken van zijn aanwezigheid heeft na willen laten.
Dat stapeltje op een onbeduidend heuveltje.
Niet meer dan een molshoop groot.
Akkoord, hij heeft ook een top maar zakt in het niets tegenover de giganten die hem omringen.

Bij anderen voelde ik medelijden met de maker wanneer ik wat hoger tegen de helling over een goed spoor beneden tussen het puin van de dalbodem steenmannetjes moeizaam hun weg zag zoeken door het brokkenveld.
Er bestaat geen alleenrecht in de steenman bouw.
Iedereen mag eraan meedoen met het gevolg dat er op plaatsen wildgroei ontstaat.
Waar iedereen zijn zeg wil doen krijg je dan het gevoel van het kastje naar de muur te worden gestuurd.
Op kruispunten van routes is het uitkijken!!!
Je bent niet zo belangrijk om te veronderstellen dat anderen jou zijn voorgegaan om je de weg te wijzen naar jouw doel.
Het is me deze tocht twee keer gelukt deze regel met de voeten te treden met als gevolg dat ik met een beschamende blos op de wangen op mijn stappen ben moeten terugkeren.
Gelukkig was het heel stil langs de route en hoorde ik het hoongelach van de toeschouwers op dit gebeuren slechts in mijn hoofd.
Ik moet bekennen, zelf heb ik er nog nooit aan meegedaan.
Dat heeft zijn redenen.
Ik ben niet zo iemand die zich geroepen voelt anderen richting te geven of het gevoel heeft ‘het weten’ te bezitten.
Tijdens mijn laatste tocht heb ik de hemel bedankt dat de steenmannetjes er waren.
Ik wil al de anonieme werkers huldigen die doorheen de jaren met inzet in de weer zijn geweest om me de gemakkelijkste weg doorheen het labyrint te wijzen.
Zonder hen was het onmogelijk of met zoveel extra inspanning om mijn doel te bereiken.
Ik wil hen ook bedanken voor de ondersteuning die ik meende te voelen op die plaatsen waar ik zat te zwoegen.
Te weten dat zij samen met mij deze momenten hebben moeten doorstaan.