“Into the wild”

door Fisherfield en Letterewe Forest


Dinsdag 14 mei 2013:

Een tijd geleden in drie jaar van Morar naar Sandwood Bay gelopen.
Een eigen Cape Wrath Trail. Het mooiste deel uitgekozen voor een nieuw bezoek.
Aangewakkerd door blogartikels als
planning the Fisherfield 6
Er zit wat overdrijving in de titel maar wat Schotland betreft moet dit zowat de meest verlaten steek zijn afgaande op de ondertitels als “the middle of nowhere” of “the great wilderness” van verslagen uit deze hoek.



Mijn laatste ontmoeting met Schotland heeft buiten een paar foto’s nooit tot een verslag geleid.
Ik zat toen niet zo goed in mijn vel, het weer wilde niet zo goed meewerken
en het zo noodzakelijke ritme wat je moet hebben onderweg was er maar zelden.
Ondanks die laatste ervaring die toch nog niet gans met stof bedekt is en mijn gemoed nog steeds‘bezwaard’
–om er nog een overdrijving aan toe te voegen-
kijk ik er wel naar uit.
Ook deze keer beloven de weerberichten mij geen bonus en alsof de duivel ermee begint te spelen,
de bagage afhandelaars op Zaventem besluiten om te staken. Alles loopt daar in de soep.
Ik heb er niet veel hoop op. De telefoon in Zaventem wordt niet opgenomen.
Besluit om toch maar te gaan zien. Biedt me aan bij de balie van Brusselsairlines voor informatie.
Ik zit hier met een volle rugzak met nogal wat verboden gerief in.
De beslissing of ik door mag wordt door de veiligheidsdiensten en douane genomen.
Het meisje achter de balie heeft haar twijfels over mijn wandelstokken als handbagage.
Ik besluit om ze helemaal te ontmantelen en in losse onderdelen in de rugzak te steken.
Een lichtpunt geeft ze mij.
Het is een avondvlucht naar Edinburgh en het vliegtuig zit zeker niet vol.
Dat kan in mijn voordeel zijn. Loop met mijn rugzak naar de bagagecheck en gooi hem op de band en loop zelf zonder problemen naar de andere kant.
Ze vertrouwen mijn rugzak niet.
Teveel gerief om te zien wat mag en niet mag en ook dat eten op de bodem, daar hebben ze bijzondere interesse voor.
Ik moet heel mijn rugzak leeg maken en alle gerief zal in aparte bakjes door de scanner moeten.
Het meisje achter het scherm haalt er enkel de baas bij als de punten van de stokken in beeld komen.
Hij geeft groen licht. Ik zie nog twee andere jongeren die met volle bepakking het vliegtuig opstappen.
Mijn rugzak krijgt een eigen stoel en wordt stevig vastgegespt.

Woensdag 15 mei:

Het bonkt in mijn hoofd.
Hoofdpijn ken ik niet maar uit het ritme, gebrek aan slaap, te weinig gedronken laat zijn sporen na.
Bijna 24 uur onderweg maar uiteindelijk rond 16u uit de bus gezet.
Gisteren avond nog wat rondgehangen in de luchthaven tot de laatste vlucht arriveerde.
Echt rustig wordt het nooit.
Als de laatste passagiers vertrokken zijn komen er reeds nieuwe mensen aan die de ochtendvlucht moeten halen en ze installeren zich in de zetels.
Een eind na middernacht blaas ik mijn matje op en leg mij neer waar de veegmachine van de poetsdienst al is voorbij gekomen. Echt slapen doe ik niet.
Rond 3u doet de politie zijn ronde om te zien wie ze hier allemaal in huis hebben.
Dat ik morgen om 9u mijn bus moet hebben blijkt te volstaan.
In de ochtend met de Airlink naar het centrum waar ik opnieuw een tijd mag wachten tot de bus naar Inverness vertrekt.
Genoeg tijd om uit te zien naar een overnachtingsplaats op de terugweg.
Ik vink de eilandjes aan in River Ness. Een park maar rustig genoeg voor één nacht.
In een laatste etappe gaat het richting Ullapool. Moet om de haverklap naar de WC. Vraag aan de buschauffeur of hij mij bij Braemore aan de splitsing van de A832 en A835 af wil zetten.
Hij maakt er geen punt van.
Verdien daarmee heel wat ponden omdat ik met eindbestemming Ullapool een super single te pakken kon krijgen.
Eenmaal van het asfalt duurde het welgeteld 30 seconden voor mijn schoenen vol water liepen.
Dat zou zo blijven de komende 9 dagen. Een nieuwe ervaring.
Nog volop sneeuw in op de hoge toppen van Fannich Forest.


Ongebaand tot de oostkant van Loch à Bhraoin om dan via een nieuw aangelegd stuk weg naar de noordkant te lopen.
Het wisselend weerbeeld gaf enkele mooie doorkijken vanaf het vrij brede pad.
De stortbui kwam pas toen ik de deur van bothy Lochivraon dicht deed.
Binnen zaten twee Duitsers. Een hut met een WC en ook een kraan met lopend water.
Natuurlijk niet uit een waterleiding maar ergens afgetapt van een beek.

Donderdag 16 mei:

Weinig conversatie gevoerd met mijn huisgenoten.
Om 8u de deur uit om dan aan de linkerkant van de rivier wat lopen baggeren langs de hellingen van Beinn Bheag
om dan bij Bealach na Croise het kleine dal over te steken richting Lochan Fada.
Wat een sombere hoek als de zon zich niet laat zien.


Dat verandert als het meer in beeld komt met op de achtergrond de besneeuwde top van Slioch
Een plezier om te lopen zonder te moeten zien naar de plassen onderweg
en ook zonder oponthoud brede waters over te kunnen steken.
Na een eerder experiment van enkel dikke wollen sokken, nu wel met liners.
Wat een verschil in gevoel.
Het pad naar Loch Maree blijft in eerste instantie ruim boven een diepe gorge waar Abhann an Fhasaigh doorheen stroomt.
In de voorbereiding had ik Slioch aangeduid als een plek om te overnachten
maar de voorspellingen voor de komende dagen zien er niet goed uit.
Door de sneeuw zou ik op mijn stappen terug moeten keren
terwijl in de voorbereiding ik een doorsteek had willen maken vanaf de col tussen Slioch en de andere top Sgurr an Tuill Bhain in het oosten om zo naar loch Garbhaig te kunnen.
Bij de brug naar Kinlochewe een mooie vlakke plek voor een bivak.
Even overwogen om hier te blijven maar toch maar een einde verder gegaan.


Nog erg vroeg.
Het tweede plaatsje, iets voorbij de ‘waterfall’ richting Letterewe heb ik wel aangeslagen.
Het is goed genoeg geweest voor vandaag en de uitzichten mogen er zijn.

Vrijdag 17 mei:

Nat zeil maar een zonnige begin van de dag.
Nog een tijdje door ruigte om dan over een zalig pad een eind boven loch Maree te open
met een doorkijk op de hogere toppen meer naar het westen.
Een deel van de beboste helling is omheind om de aanplanting kans te geven zich te herstellen van al die hongerige herten.
Ik zoek het pad op dat naar Fionn Loch loopt en het plan is om vanaf Bealach Mheinndh
rechts de toppen aan te doen en dan waarschijnlijk terug omdat het op hoogte alweer dicht zit.
Langs de rand geleidelijk omhoog genoeg water mee voor het geval dat ik toch nog van gedacht zou veranderen.
De wolken krijgen de overhand en liep ik opnieuw door de mist.
De rug bij Beinn Lair een beetje te breed om zonder kompas te lopen.
Genoeg vlakke stukken voor een kamp maar buiten de rand ontbreken de uitzichten.
Weinig aan op deze manier en loop door naar de ZO kant waar ik Slioch opnieuw in het zicht kreeg.
Besluit dan maar om een rondje te lopen. Het heeft geen zin om op hoogte te blijven.


Geeft me de kans om misschien morgen Beinn Airigh Charr aan te doen. Geroemd om zijn uitzichten.
Steil naar beneden tot bij Loch Garbhaig.
Verrast hoe diep Abhainn na Fuirneis een kloof heeft geslagen voor hij in Loch Maree uitmondt.
Ik sta op een plek waar ik al eens heb gestaan.


Toen alsof het de broedkamer van alle Schotse teken moet zijn, zo massaal waren ze aanwezig.
Het was deze keer niet anders.
Een familie wilde geiten laat zich even zien en zitten zich aan te staren.
De koekoek alom tegenwoordig. Gisteren kwam er een op de punt van mijn dak.
Ik verschoot mij een hoedje.
Nog voor hij zijn keel kon open zetten liet ik hem op zijn beurt daveren op zijn benen door eens goed aan de stok te schudden. Hij zal zich de rest van zijn leven afvragen wat daar aan de hand is geweest.
Een bericht aan het thuisfront dat ik hier vriendjes aan het maken ben door al die teken die ik overal zie verschijnen op mij vel maakt dat ik binnen de minuut een paniek telefoon kreeg om daar in hemelsnaam weg te gaan.
Ik probeer ze gerust te stellen.

Zaterdag 18 mei:

Niet veel zin, stappen lijkt een verplicht nummer te worden vandaag.
Zware bewolking maar met het voordeel dat het niet regent.
Geen bezoek aan Beinn Airigh Charr een top die via een redelijk geleidelijke helling beklommen zou kunnen worden.
Helaas, alles zit dicht en ik voel me genoodzaakt om in de vallei te blijven en trek via een parallel route door Srathan Buidhe naar Fionn Loch.
Toen het meer in beeld kwam kon ik de knop omzetten en kreeg het wandelen mijn acceptatie.
Rondom het meer was het een grauwe boel al kon ik het bijna dreigende van de omgeving best waarderen.


Voor het eerst zag ik enkele tentjes staan langs de oever.
Toen ik eenmaal langs de oever van Allt Bruthach an Easain liep viel het beeld weg.
Even wat kleur door een stel schoenen die daar zomaar langs het pad stonden.
Ze zagen er zo op het zicht nog goed uit en het hield mij een hele tijd bezig wat het verhaal erachter was.
Lang aan het twijfelen over het vervolgd.
Liefst hield ik het voor bekeken maar toen de afdaling naar Loch Beinn Dearg begon zat ik vrij snel onder het wolkendek.
Ik vorderde vlugger dan voorzien.
Het was nog vroeg op de dag zodat ik het zijdal Srath Beinn Dearg in trok.
Een vallei die ooit vol bomen heeft gestaan afgaande op de vele stronken die hier in de turf steken.
Het donkere gebergte doet me aan de Pyreneeën denken.


Aan de inloop van Loch Ghiubhsachain waren mooie vlakke perkjes,
relatief droog en dus geschikt voor een strandbivak.
Klim halverwege het meer langs oostelijke kant naar de col en kijk uit over Loch na Sealga.
Content terugblikkend over de route die ik heb gelopen.
In principe zou het nu richting Loch an Eich Dhuibh gaan om de volgende dagen de omgeving van An Teallach te verkennen
maar het zat er niet naar uit dat het weer zou verbeteren en ik laat die hoek voor wat het is
loop naar de bothy van Shenavall.


Het duurt iets langer dan ingeschat eer ik de meest oostelijke punt van Loch na Sealga bereik.
Loop tot de plek waar de twee beken samenvloeien en steek daar over.
Het water komt tot net onder mijn kruis.
Waar is de tijd van mijn waterpantoffels.
Ergens moet er nog een in de turf steken.
Een groepje dat waarschijnlijk van Beinn Dearg Mor is gekomen geef ik het nakijken
als ik door de vrijheid aan mijn voeten voorsprong neem.
Ze moeten richting larachantivore waar het minder diep is om over te steken.

Zondag 19 mei:

Beetje dom om de shelter bij de hut te zetten.
Zoveel mooiere wat lager richting Abhainn Srath na Sealga.
Ging ervan uit dat het daar te drassig zou zijn.
Afgeladen volle hut wat te verwachten was in een weekend.
Dat Munros baggers zich niet laten tegen houden door de mist begreep ik al snel.
Shenavall is hun uitvalsbasis.
Gans de nacht is het erg winderig gebleven.
In rechte lijn van Shenavall naar Larachantivore.
Ik heb mijn zinnen gezet op A’ Mhaighdean al hou ik er rekening mee dat ik geen steek voor de ogen zal zien.
Het is inspannend maar zorgeloos lopen door Gleann na Muice.


Langs het water bij de splitsing naar Gleann na Muice Beag , een heel mooie bivakplaats.
Net voor de klim naar Pollan na Muice op de vlakte ook nog keuze genoeg.
Het blijft werken om boven te geraken.
Boven is het erg drassig.
Verzamel nog wat water uit de steeds kleiner wordende stroompjes om,
mocht ik toch nog van gedacht veranderen om wel op deze top te blijven slapen.
Op wilskracht naar boven.
Er zit een venijnig stuk tussen maar inmiddels is alles dicht getrokken.
Genoeg plaats voor een tent maar ik kies eenmaal boven voor zekerheid en daal, neem ik mij voor, later op de dag terug af.
Ik hang wat rond in de buurt van de top in de hoop dat het op zal klaren.
Mijn geduld wordt uiteindelijk beloond.


Blijf er geruime tijd en neem de atmosfeer in mij op.
Tot nu nog niemand tegen gekomen Vreemd voor een zondag.
De afdaling, door het goede zicht, gaat als vanzelf.
Het stroompje op de westkant geeft een 200m onder de top al wat water.
Mooie stille hoek om langs af te dalen richting Gorm Loch Mor.
Enkel goede bivak plekken aan de oostkant van het meer.
Bij de uitstroom een heel geërodeerd gebied met verminkte turflagen.
Daal verder af en zet mijn tent op aan de meest zuidelijke punt van Dubh Loch langs een meanderend beekje.
Hier is het gras vlak en zo goed als droog.
Enkel natte knieën als ik ze in de grond plant.
Het is een stralende avond geworden.


Er verzamelt zich een kleine wolk rond de top van A’ Mhaighdean.
Een groepje komt nog vrij laat, eerder strompelend voorbij.
Hoop stiekem dat ze zich hier neer planten. Plaats zat.
Heb ik gelijk weer iets om te ‘begapen’ maar ze lopen door
Veel opties heb ik niet meer de volgende dagen wil ik woensdag namiddag terug bij de bushalte zijn.
Is het morgen open weer dan verken ik het gebied links en rechts van de route tussen Dubh Loch en Chach na Frithealaidh met alvast Sgurr na Laocainn als uitzichtspunt aangestipt.

Maandag 20 mei:

Het is een heldere nacht geweest maar vanaf het eerste licht begon het dicht te trekken.
Langer dan gewoonlijk blijf ik in mijn bed liggen.
De conclusie voor vandaag is dat het een korte dag tot Shenavall gaat worden
in zowat gelijke omstandigheden dan enkele dagen geleden.
Het valt mij op dat ik “in vrede” over het pad loop.


Alleen al om de ervaring gisteren kon dit verlof al niet meer stuk
ook al had ik nog een vijftal andere toppen op het lijstje staan.
Neem mijn tijd om wat filmpjes te maken. Het komt er niet van als dat statief op de rug hangt.
Mijmerend dat ik in tegenstelling tot een paar jaar geleden van heel wat kopzorgen gespaard ben gebleven door over te schakelen op lichte schoenen.
Eigenlijk is alleen de winter, bij gebrek aan ervaring nog een seizoen waar ik mijn vraagtekens bij heb
maar tijdens de andere periodes is het eigenlijk vrij simpel.
Een paar dikke wollen sokken over een liner en ervoor zorgen dat je ‘s avonds droge voeten hebt.
Gisteren de gtx kous eens langs de binnenkant eens bekeken.
Het viel me op dat er een scheurtje in het waterdicht membraan zat ter hoogte van de wreef op de overgang van het elastische deel en de rest.
Het zou niet mogen maar ik zal het relatief gemakkelijk kunnen herstellen eenmaal thuis.
Ga als het uitzicht niet verbeterd deze avond voor het comfort van de hut.
De schoenen die nog steeds langs het pad stonden toch nog eens goed bekeken.
Toen zag ik het euvel.
De zool was losgekomen van de rest van de schoen.
Gelummeld rond de hut.


Af en toe eens naar buiten om mij terug op temperatuur te brengen
Had gedacht met die zee van tijd om een plan voor een rugzak uit te werken
maar zo uit het hoofd stromen de ideeën niet vanzelf.
Beetje rommelig einde zal het worden.
Nog te weinig kilometers kunnen lopen en daardoor een overschot aan tijd.
Nog maar eens de tijdschriften van de MBA doorbladerd.
De geschiedenis van de hutten en zijn bewoners spreekt mij aan.
Ik acht de kans echter klein dat ik de komende jaren nog in Schotland zal komen.
Er zitten andere plannen aan te komen.
Poging om contact te leggen met het thuisfront maar krijg geen verbinding
Een zwijgzame man, het zijn er twee.
Hij en ik, bevolken de hut.
Hij heeft gisteren samen met zijn maten drie Munros afgewerkt.
Ze waren pas terug tegen 23u.
Vandaag nog twee toppen te gaan.
Voor het lijstje af te vinken en voor de sport want van de uitzichten zullen ze niet kunnen genieten.
Hij heeft een blaar vandaar dat hij hier is gebleven.
Ik ben het groepje tegen gekomen onderweg naar hier.
Toch verrast toen ik hoorde wat hun plan was
want ik vond dat er een paar tussen zaten met een slechte conditie. Teveel overgewicht.
Het was voorbij 22u toen het vijftal binnen kwam.
Ruadh Stac Mor en A’ Mhaighdean toegevoegd aan hun lijstje.


Tot laat getafeld bij een laaiend vuur. De schoenen rond de kachel.
Er wordt Welsh en Schots door elkaar gesproken, een onverstaanbaar soort Engels.
Die avond heeft iedereen binnen geslapen. Ik kan het begrijpen. Een koude motregen valt naar beneden.

Dinsdag 21 mei:

Was er al het vage plan om een paar toppen aan te doen richting Loch an Nid dan was de blik door het raam genoeg om aan dat plan te verzaken.
Nog juist op tijd mijn entree gemaakt in de ochtend om een man uit te wuiven die op de terugweg naar Kinlochewe nog eens de twee Munros meepakt rechts van Gleann na Muice.
Ze mogen dan een afwijking hebben om blind met hun gps alle toppen af te lopen om ze aan te kunnen vinken.
Die ene die recent van de tabel is getuimeld omwille van die ene voet te kort wordt meestal toch nog mee opgenomen in het plan.
Een flinke verslaving maar ik heb er alleen maar respect voor.
Dan ben ik hier een watjes tocht aan het lopen.
De hut werd opgeruimd, het vuur opnieuw aangestoken.
Ik had geen idee over het waarom tot ik zag dat alle overschotten het vuur in gingen,
plastiek verpakkingen, muesli, chocolade havermoutkoeken.
Ik veegde als bijdrage alle kamers uit.


Nam de schop voor een laatste toiletbezoek en ging als twee van de dag de deur uit.
Dan begon een zorgeloze korte tocht richting Lochivraon waar ik ruimschoots mijn tijd voor nam.
Geregeld wat gefilmd .
Het verdrijft de tijd, is leerzaam en tegelijk heb ik aandacht voor details onderweg.
Geregeld een goed bivakplekje tegen gekomen.


De boomgaard iets voorbij Achneigie, aan de noordkant van het meer en op het einde verschillende plekken naast de beek.
Het genietend simpelweg wandelen maakt een deel van de frustraties goed over een etappe indeling die met haken en ogen aan elkaar hing. Teveel "niet wandel tijd".
Niet naar mijn goesting daarvoor was ik niet gekomen.
Tegelijk kieskeurig omdat ik niet in de mist wil lopen.
Hij moet weten wat hij wil.
Bothy Lochivraon mocht ik deze keer niet gebruiken .


Tussen 20 en 29 mei exclusief voorbehouden voor scholen in kader van een project.
Er stond voor een kapitaal aan branders.
Loop terug om de tent op te zetten op een vlak stuk naast de beek.
Tegen half zes kwam heel de bende de berg af.
De hut zal aardig vol zijn als iedereen binnen is.
Kruip in mijn slaapzak en bereid van daaruit mijn potje.
Val wat later in slaap en wordt voor het eerst opnieuw wakker als het duister begint te worden.

Woensdag 22 mei:

Hevig windje, geregeld buien en een mooie regenboog.
Ik neem het besluit om de voormiddag toch maar nuttig te spenderen alvorens ik naar de bushalte loop.
De top A’ Chailleach in het vizier.


Tot de col ging het nog maar dan kwam hagel en felle wind het plezier verstoren.
Niet slim om met mijn dunne broek naar boven te trekken.
De wind blies alle warmte uit mijn lijf en ook de voeten kregen het voor het eerst koud.
Besluit dan maar om alles af te blazen.
Eigenlijk een godsgeschenk deze ingeving want ik zat nog amper 1/2u in mijn tent
toen een rukwind die ik al hoorde aankomen voor hij begon uit te halen een van de haringen uit de grond trok en heel de trailstar plat legde terwijl het binnen op een markt leek waar alles was uitgestald.
Eigenlijk had ik het allemaal moeten voorzien.
Graai met handen en voeten wild om mij heen om alles tegen te houden
en in een hels tempo in de rugzak te steken terwijl ik ook nog eens probeerde de shelter tegen de grond te houden.
Na nog geen halve minuut kwam de omgeving tot rust.
De jeugd kwam voorbij, zittend op een voertuig met acht banden en een aanhanger.
Later zag ik ze bezig met het planten van kleine boompjes.
Een land vergeven van de herten en ik heb de indruk dat ze dat zo willen houden.
Zal flink voor sommigen flink wat geld in het laatje brengen tijdens het jachtseizoen
terwijl het tegelijk fortuinen kost om gebieden te omheinen om bomen een kans te geven.
Besluit na het voorval van daarnet helemaal op te breken om dan in een slakkengang naar de weg te sloffen.
De wijsheid om mijn regenbroek als windstopper aan te doen kwam er pas toen ik aan het bushokje stond te wachten.
Dat scheelde een heleboel en gelijk had ik het een stuk warmer.
Voorheen had ik een kort ommetje gemaakt naar wat ik dacht dat het een plaatselijke bezienswaardigheid was
maar mijn mond viel open van verbazing en bewondering voor Corrieshalloch Gorge.
Wachtend op een bus die maar niet kwam begon ik mij ongerust te maken of ik nog wel in Inverness kon geraken.
Eigenlijk een ticket gekocht vanaf Ullapool.
Ik sta hier aan een bushalte waar er verder niets te zien valt.
Gok erop dat de bus in Ullapool wacht op de veerdienst opdat de mensen hun aansluiting niet zouden missen.
Niet onmogelijk dat hij vertraging heeft met een dergelijke wind.
Ik hou nauwgezet de weg in de gaten om al arm wiekend de chauffeur teken te geven dat ik mee wil.
Vijftig minuten voorbij de uurregeling begin ik te liften tot die bus toch verschijnt
maar de buschauffeur gunt mij geen blik en stuift voorbij.
Miserie miserie hoor ik onze antiekverkoper uit F.C. de kampioenen in mijn naam roepen.
Hou me flink en begin met een indringende blik in de ogen de voorbij rijdende auto’s aan te kijken.
Nog geen half uur later kan ik mee met een al op leeftijd zijnde rechter
die blijkbaar een heel vermoeiende dag achter de rug heeft.
Hij zit constant te geeuwen en moet over zijn gezicht wrijven om zich wakker te houden.
Begin te vrezen voor mijn leven;


Ik kom uiteindelijk toch ongehavend aan in Inverness.
Nu zit de tocht er echt wel op.
Stap stevig door om op temperatuur te komen en loop richting river Ness naar de meest zuidelijke punt van de eilandjes in de rivier waar ik mijn tent opstel.


Ik wacht niet tot het donker is.
Ik ben vermoeid en heb het koud.
Het is nog drukker dan gedacht.
Geregeld komt er volk voorbij, of om de hond uit te laten of al joggend.
Ik trek er mij niets van aan.

Donderdag 23 mei:

In de ochtend breek ik heel vroeg op en neem mijn tijd om naar het busstation te lopen.
Als de deuren open gaan zet ik mij aan een tafeltje en bestel mij een koffie.
De eerste sinds mijn vertrek.
Minimaal gekookt en zo kon ik een beperkt aantal esbit tabletten meenemen.
Het sneeuwt stevig wanneer we door het Cairngorms National Park rijden.
In principe moet ik in Perth overstappen op een latere bus.
Dat heb je met die goedkope tickets
maar er zijn nog plaatsen over zodat ik kan blijven zitten tot Edinburgh.
Dit keer zit het vliegtuig meer dan vol.
Een passagier waar er wat twijfel is op administratief vlak zorgt voor oponthoud
en wordt uiteindelijk toch van het vliegtuig geplukt en kan niet mee naar huis.


Reacties

  1. Ivo, bedankt voor de aangename avondlectuur. Uitzichten vanop A’ Mhaighdean zien er wel machtig uit. Destijds een dagje te weinig gehad om zelf ook te gaan proberen.

    En ach, Munro baggen in de mist, ze mogen het hebben :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hey Ivo,

    Fijn reisverslag! Mooie trip.

    Mag ik eens vragen welke rugzak je gebruikte?

    Groeten,

    Dominique

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heren, dank voor de reactie.
    Een stijlelement stoort mij altijd als ik het doorlees.
    Heel veel het woord "ik" in verwerkt.
    Dat heb je met solisten waar enig narcisme hun niet vreemd is ;-)
    Dominique,
    je zal hem in de winkel niet vinden.
    Het is een eigen ontwerp
    http://ivovanmontfort.blogspot.be/2013/04/rugzak.html

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts