Doelen stellen

Wat doet een mens als hij statistisch gewijs al een stukje over de helft is van zijn aards bestaan?
Af en toe maakt hij de balans op van wat is geweest.
Een andere keer denkt hij dat er nog iets gerealiseerd moet worden binnen het leven.
Doelen stellen noemen ze dat.
Een gelukkig mens dat ik op een plek woon waar dat doel verder reikt
dan dat de volgende dag genoeg eten wordt vergaard om te blijven bestaan.
Laatst gaan supporteren voor mijn schoonzoon Roel die zijn eerste marathon heeft gelopen.
Normaal ging mijn dochter Marjan er ook voor gaan.
Helaas, de knieën beslisten halverwege het jaar anders.
Het is me wat, de geest en zijn omhulsel waarin hij huist.
Een reparatie van dat huis in het land van Obamacare kost meer dan een rib.
Onnodige risico's neem je dan niet.




Volgend jaar gaat ze -wat zachter- haar lichaam nog eens aansporen.
Wie weet roepen we ze dan alle twee tot over de streep.
Ik heb tienduizenden mensen zien passeren.
Op twee benen, of zonder, maar dan werd er gerold.
Met goeie ogen maar ook ogen die alleen maar zwart zagen.
Die dag had iedereen zijn roeping.
Ook de oudste deelneemster van de dag.
Het werd haar laatste reis.
Zou ze het zich beklagen?
De aankomst:
grauw en grijs verschenen velen aan de streep.
Met over hun gezicht die wat vreemde witte sluier van opgedroogde zouten.
De blik hol.
Dit (voorlopig) nooit meer moeten velen hebben gedacht.
Halverwege het jaar heb ik tijdens een bezoek,
zij bij ons,
een trainingsdag meegelopen.
Het twintig kilometer programma vlot gehaald.
Het heeft me aan het denken gezet om toch, al was het maar een keer in dit bestaan eens die symbolische afstand te lopen.
In New York, dat moet niet zo nodig.
Ik hoop echt dat haar knieën het zullen houden.
Ben ik geen vervanger,
dan loop ik hem toch gewoon in alle stilte over fietsknooppunten in de Antwerpse Kempen.