Weg om terug naar huis te verlangen:

Een verkenning van het innerlijk landschap

Recent een draad doorgenomen op het forum van BPL over solo versus groepsreizen na een eigen ervaring tijdens een tocht in groep.
Bij momenten eenzamer dan wanneer alleen onderweg.
Ik was daarin niet alleen op dat moment.


Het heeft mij eens aan het denken gezet waarom de ene een grotere voorkeur heeft voor groepsreizen.
De andere er liefst alleen op uittrekt terwijl een andere groep erg gemakkelijk hopt tussen de twee posities.
Het vertelt volgens mij iets over het fundament wat ieder in zich draagt, iets dat wezenlijk bij de menselijke soort behoort.
Daar zijn bij ieder van ons twee tegengestelde krachten aan het werk.
De separatie angst en de intrusie angst.
"In den beginne", bij de geboorte speelt er de separatie angst.
Als baby compleet afhankelijk van onze verzorgers staan we doodsangsten uit en zijn er binnen ons krachten aan het werk die nog lang geen naam hebben gekregen.
Hopelijk is er de troostende  moeder die probeert te begrijpen en terug geeft wat ze denkt wat er achter ons vel speelt.
Hebben we honger, zijn we kwaad of verdrietig?
...en ons draagt in dit gevoel.
Essentieel voor een "basisveiligheid" in het verdere leven.

Maar wat verderop in het verhaal worden we meer en meer bewust van onze identiteit.
Koppig zetten we onze voeten schrap.
Iedereen met kinderen kent deze fase.
De angst voor de intrusie.
We willen immers geen kloon worden van de ander.
Het verlangen aan nabijheid en afstand als belangrijkste krachten die ons blijven sturen.
Een proces dat zich continue voltrekt en almaar complexere vormen aan neemt tijdens onze ontwikkeling.
Iedereen ontwikkeld een eigen uniek patroon in relatie met de omgeving.
Het blijft zoeken naar een compromis.
Het een al wat gezonder dan het ander.
 
Volgens mij twee variabelen die erg bepalend zijn hoe je met de nabijheid van anderen om gaat of er liever voor kiest wat meer eigen ruimte en vrijheid te hebben.
Daarnaast is existentiële eenzaamheid de prijs die we betalen voor onze unieke identiteit.
Je kan nog zo omringd zijn, er zijn momenten die alleen doorgemaakt moeten worden, niet met anderen gedeeld kunnen worden.
Diepe crisissen die iedereen wel eens tegen gaat komen tot het moment, wanneer we onze laatste adem uit blazen.
Dat doe je alleen, ook al ben je nog zo goed omringd.
Richtingaanwijzers krijgen we niet mee in dit leven. Zingevingsvragen dringen zich op.


Het is, als je het toelaat een buitengewone ervaring je te confronteren met de eigen nietigheid,
deel uitmakend van een groter, niet te vatten systeem,
alleen maar kunnen vertrouwen op jezelf,
Niet kunnen samenvallen met de ander zoals bijvoorbeeld bij verliefde koppels.
Zelf keuzes moeten maken.
Angstiger mensen klampen zich vast aan de ander.
Durven niet terug te vallen op zichzelf.
Stilte maakt hun onrustig.
Anderen ontkennen of durven de universele verlatenheid die in ieder van ons leeft niet onder ogen te zien. Kunnen de verbinding niet maken en zijn geïsoleerd van de ander en ook van zichzelf.
Ik heb de indruk dat een bewustzijn over de eigen existentiële eenzaamheid,
en dit accepteren als een gegeven,
mensen helpt om de deur van hun veilige plek achter zich sluiten om alleen op stap te gaan.


Niets kunnen delen, aangewezen op jezelf om je gedachten (en daarmee samenhangend de emoties) te dragen.
Zelf moeten kiezen of accepteren dat je het antwoord niet weet.
Keuzes gemaakt vanuit een groepsdruk zijn niet noodzakelijk betere keuzes.
Twijfels en onzekerheden durven accepteren.
Toelaten dat je je angstig voelt.
Het spoor bijster zijn...en het daarbij horend gevoel te (ver)dragen .
Accepteer je dit dan komt er volgens mij ruimte vrij in de geest.
Zit je midden in een storm in een tent die haast dreigt te begeven of ben jij vanuit deze plek gezien mijlen in de omtrek de "enige" die het wonder van de zonsopgang kan bewonderen.
Het uitgangspunt is hetzelfde.
Zaten we daar met zijn alleen 'oh en ah' te roepen, dan gaat er iets verloren.
Een illusie te denken dat we op dat moment allemaal hetzelfde zouden zien of ervaren.
Laat het op zo'n moment stil zijn.

En toch,
Zelfs de grootste solist heeft zijn ticket voor de terugtocht reeds geboekt.
Hij laat aan de wereld weten dat hij terug is, schrijft zijn ervaringen neer, geeft misschien zelfs lezingen over zijn ervaringen.
Het lijkt een paradox  maar dat is het niet.
Immers, een mens blijft afhankelijk van de ander.
Een mens in complete eenzaamheid bestaat niet, is "dood".
Identiteit krijg je slechts bij gratie van die ander.
Al zijn we fundamenteel eenzaam, in onze eenzaamheid schept het verhalende een band met die ander.
Het maakt ons rijker en met de troostende gedachte dat we allemaal in het zelfde schuitje zitten.


Reacties

  1. mooi gezegd Ivo! ;-) gr Wessel

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Matti Baggerman30 maart 2016 om 11:12

    Dag Ivo, prachtig en herkenbaar!! En mooi geanalyseerd.

    Alleen zijn betekent geconfronteerd worden met je eigen angsten en die zelf moeten oplossen. Samen zijn betekent geconfronteerd worden met je eigen angsten en demonen, soms in relatie tot die ander en die moeten oplossen samen met die ander.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts