Sarek 4: het verslag

Het was de Groenland film van Willem die mij heeft doen besluiten om de wat intensere tochten terug solo te doen.
Poging 4 om door de centrale vallei van Sarek te geraken was de eerste grote uitdaging.
Dank zij de eerdere ervaringen was ik beter voorbereid. Had nu eigen gerief en bracht enkele veranderingen aan op de wijze dat ik mijn gerief vervoerde.
Ik kom daar later in een kort artikel nog op terug.

periode: 8-22 maart 2017



Dag 1:

Geland in de kleine gezellige luchthaven van Bromma. In Stockholm ging de pulka in een van de opbergkasten bij het busstation en met mijn skizak om de schouder, die ging er net niet in, even de stad in om gas te kopen.
Heb het niet aangedurfd om Coleman gas in de XXl buitensport winkel bij de luchthaven van Bromma te kopen.
Teveel butaan ipv de betere iso-butaan van de primus fabriek.
Koos voor zekerheid en kocht naast twee 450 gr bussen en een kleinere reserve bus.
Het kleinere transport busje dat wordt ingezet na de tussenstop bij Stora Sjöfallet zat goed vol en daar gingen mijn plannen om mij eenmaal in de buurt van Ritsem op de achterbank terug winterklaar te maken.
Ik heb nogal moeten wriemelen om die verkleedpartij voor elkaar te krijgen omringd door anderen.
Tegen 13u in Ritsem ben ik maar direct op stap gegaan. Een ander koppel vertrekt ook voor een oversteek tot bij Akkastugan. Ik vermoed dat ik vandaag ook niet veel verder zal geraken.
Het is vrij zonnig weer wanneer ik al wandelend tot het meer loop. Ik kan in tussentijd tijdens de afdaling  over de besneeuwde weg controleren of de pulka rem goed staat afgesteld.
De oversteek over Akkajaure duurt wat langer dan gedacht.
De zon begint al flink te zakken wanneer ik bij de hut ben.

Ik schuif nog wat verder door en zet een eind rechts van het scooter spoor de tent op. Normaal nog tijd genoeg om verder te trekken maar na één jaar wil ik mijn tijd nemen om de gebruikelijke kamp besognes terug in de vingers te krijgen;
De plasfles zorgt ervoor dat ik de daarop volgende nacht twee maal bespaard wordt van een uitstap naar buiten.

Dag 2:

Wanneer ik aanzet komt het koppel van gisteren ook al aangeschoven. Ik zie hen een laatste keer wanneer ik een korte pauze hou bij Kutjaure.


Ik hef mijn skistok op als teken van 'tot ziens'.
Verderop wordt hetzelfde ritueel uitgevoerd.
Het zit flink dicht wanneer ik de struikzone bereik en maak even een misser waardoor ik een tijdje zoet ben met het corrigeren van mijn route.
Te lang gewacht om de gps te controleren.
Op de goede ouderwetse gele Etrex heb ik in het totaal 68 coördinaten manueel ingegeven. Afgehaald van de online kaart van zweden.
Tegelijk een aantal scherm afbeeldingen gemaakt die een goede aanvulling zijn op de BD10 1/100000 kaart van het gebied.
Eenmaal bij de twee bruggen die richting Kisurisstugan gaan is het een stuk duidelijker hoe mijn route verder loopt.


Het ambitieuze plan om al aan de voet van de Nijak te overnachten zit er door het oponthoud niet meer in. Er is ruig winderig weer en heb niet veel zin om foto's te maken, laat staan dat ik vandaag de video functie gebruik.

Dag 3:

Het ziet er buiten, wanneer het ochtend wordt erg ongastvrij uit. De wind laat zich voelen.
Amper zicht.


Overweeg even om over de Inreach het bericht "ik blijf hier even" de wereld in te sturen en het voor een paar uur uit te zitten tot beterschap hierboven.
Maan mezelf aan tot kalmte en wijs mezelf terecht wat meer doorzettingsvermogen te tonen en breek mijn kamp op.
Nestel mij de rest van de tijd in de buurt van de Sjnjuvtjudisjahka tot bij de voet van de Nijak.

Omdat het er niet uitziet dat het gaan beteren besluit ik door te gaan tot Renvaktarstuga,
met het idee als het er binnen enigszins proper uitziet, ik in de hut blijf overnachten.
Er zit weinig kleur in het landschap en daarom valt de donkere stip van de hut al van ver op. Het duurt nog een hele tijd eer ik er ben.
De hut moet dringend gerenoveerd worden want de buitendeur hangt nog maar provisorisch in de deuropening. Ze wordt al lang niet meer vastgehouden door scharnieren.
Heel het sas ligt vol sneeuw en een deel van de stuifsneeuw is al tot in het eigenlijke woongedeelte geraakt. Ik neem de deur mee naar binnen en laat ze langs binnen tegen de deuropening leunen.
Zet ze vast met een stok die ik vind.


De matrassen zien er vuil uit maar ik ben al lang blij dat ik hier heb kunnen landen.
De hut staat op een soort kam doordat hij geklemd zit tussen de Kantberget en Ruohtesvaraj rechts. Vangt flink wat wind.
"Huilen" doet hij de ganse nacht.

Dag 4:

Ik verpruts opnieuw wat tijd omdat ik verzuim om het kompas uit te zetten en zet me gevoelsmatig in de juiste richting. Ik ging daarbij uit van een herinnering toen we hier op onze herfsttocht ook zijn gepasseerd.
Het idee dat de doorgang verderop door Ruohtesvagga nog wat hoger lag komt doordat ik nog met een klim in mijn hoofd zat.
Ik kan doorheen alle wit nog vaag de zon zien in een landschap dat alle contrast kwijt is.
Mijn skibril zet ik meermaals of omdat ik dan beter zie dan .


Ik blijf wat bij het laagste punt en af en toe kan ik een glimp opvangen van de zijwanden waaruit dit U-dal is gevormd.


Wanneer wat later op de dag ik de twee zwarte stippen opmerk en de rivier zich in een iets diepere geul heeft genesteld weet ik dat ik Mikka heb bereikt.
Verder geen levende ziel te bespeuren en ik besluit om de hut in te palmen.
Gebruik de bank om op te slapen.. De hut vormt een obstakel voor de wind die op deze plaats waarschijnlijk zowat van alle kanten kan komen.


Het gevolg is dat de sneeuw rondom de hut zo goed als weggeblazen is.
Eerdere dooi periodes maken dat het nu rondom spekglad is.
De ganse nacht hoor ik vaag op de achtergrond politieberichten die op een of andere manier toch via de noodtelefoon tot hier geraken.
 Dag 5:

Ik stuurde gisteren een bericht naar Joery of hij mij een tip kan geven voor het vervolg.
Ik had in een zwak moment het plan om evt in twee heel stevige dagen door te trekken tot Aktse om het somber weer binnen uit te zitten.


Het zag er naar uit de het "weer van hetzelfde" zou worden maar eenmaal onderweg zat er voor het eerst zat er wat meer opening in het wolkendek en scheen bij momenten zelfs de zon.
Ik had al lang weer spijt van mijn zwakte hem een bericht te sturen om de weersvoorspelling door te geven.
Ik doe eerst een poging om langs rechts af te dalen naar de vallei bodem maar moet dan een nodeloze bocht richting oosten maken om tot beneden te geraken.
Besloot om terug te keren en naar de overkant van de beek te gaan.
De afdaling langs hier gaf geen moeilijkheden;
Op dat moment begon het ook in het hoofd goed te zitten en ik zat al snel in het goede ritme.
Het weer bleef relatief stabiel en ik werkte met veel meer rust mijn programma af.
Het stomme plan om rap rap door de vallei te jagen laat ik varen.


Ik heb, zo lijkt het, mijn klik gemaakt en schuif  met veel meer zen door het landschap.
Ik kijk er gewoon weer terug naar uit om straks aan de kamproutine te beginnen terwijl ik in het verleden al dat opbouwen en afbreken van mijn tent ik altijd het meest vervelende van al mijn tochten vond.
De tijd nemend om een stevig platform te maken in de sneeuw.
De tent stevig te verankeren om dat in alle rust mij terug te trekken in mijn slaaplager.
In tegenstelling tot de vorige jaren ben ik veel handiger geworden om met handschoenen aan werkzaamheden te verrichten.
Ik heb dan ook veel meer handschoenen bij dan de vorige jaren na de toestand met vrieswonden aan de vingertoppen.
De letsels zullen nooit helemaal meer genezen.
De toppen van duim, wijs en middenvinger blijven altijd wat vozer aanvoelen.


Voor de zekerheid slik ik dagelijks een cardio aspirine om mijn bloed wat meer te verdunnen in de hoop dat het de doorbloeding wat verbetert. 
Ik draag nog altijd mijn vbl laag op het bovenlichaam maar de vbl broek heb ik sinds gisteren uitgelaten.
Die bleef veel te klammig en ik stonk ontzettend naar de ammoniak.
Dat zal te maken hebben dat de basisbroek onder de silnylon laag van polyester is terwijl de eerste laag over het bovenlijf een merino T-shirt is.
Bij Sarvesvagga hou ik het bekeken voor vandaag.
Vandaag niet het minste kou gehad aan de benen.
Bijna heel de inhoud van mijn pulka gaat mee naar binnen terwijl ik op mijn gemak vanuit mijn slaapzak bezig ben met water smelten en koken van mijn potje.
Het gerief, opgestapeld aan het hoofdeinde vormt een perfect hoofdkussen.
Ik merk dat een Soulo tent van Hilleberg vreemd genoeg door de plaatsing van de deuropening eerder een tent voor linkshandige mensen is en duidelijk verschillend van bv een akto.
Ik was toch al van plan om als uitdaging een verbeterde versie te maken van mijn huidige soulo kopie. Nu weet ik gelijk wat ik al aan zou passen. 

Dag 6:

Hij begint veelbelovend. Ik zet me midden in de rivier.
De ijspikkel, erg handig om het doorprikken van verijsde sneeuwlagen wordt bijna vergeten en steek hem nog snel onder de riemen die de opbergzak in de slee moeten fixeren.
Vandaag heb ik de wind in het gezicht en wanneer het ook nog eens begint te sneeuwen valt mij een andere skiër op die zijn weg aan het zoeken is naar het westen.
Ik ga hem even tegemoet voor een korte babbel.


Hij is vooral geïnteresseerd in mijn overnachtingsplaatsen.
Zegt dat de wind morgen alleen maar in kracht zal toenemen, met voorspelling van positieve temperaturen
Dit bericht heeft hij van zijn vader met wie hij communiceert via een satelliet telefoon.
Ik zet me in het spoor dat hij heeft getrokken maar dat gaat toch minder vlot dan in open ruimte waar de sneeuw wat meer gestabiliseerd lijkt.
Wanneer ik achterom kijk merk ik dat de ijspikkel is verdwenen.
Ik keer nog terug op mijn stappen tot ik bij de man kom die na ons gesprek nog steeds zijn pauze aan het nemen is.
Ik vind hem op dit traject niet meer terug en besluit niet meer verder te zoeken.
Ik zou toch nooit meer mijn oorspronkelijk spoor terug kunnen vinden.
Ik weet gelijk waarom ik hem ben kwijt gespeeld.
Eigen schuld.
Waarschijnlijk is hij gewoon achter een struik blijven haken. Ik heb hem gewoon verkeerd onder de spanriempjes gestoken.
Ik gun me even een treurmoment en bedenk mij dat het iets minder gemakkelijk zal zijn om verijsde lagen te doorboren.

Bij Mikka had ik een stel wandelstokken meegenomen die daar gedemonteerd achter waren gebleven.
De punten zonder schotels werken misschien ook wel.
Ik had gehoopt om tot Lulep Spadnek te geraken maar met al die wind en sneeuw in het gezicht besluit ik het rustig aan te doen en maak er een korte dag van.
Zet me in een bosje zodat de wind wat wordt gebroken.

Het maakt me al lang niet meer uit hoe lang het gaat duren om tot Aktse te geraken.
Genoeg dagen op overschot om nog een klein aanvullend rondje te doen.
Ik hou me een stuk van de namiddag bezig met het terug in orde krijgen van de voering van mijn vingerhandschoenen.
Daar zit een en ander scheef zodat de pink en ringvinger niet goed hun plaats vinden.
Tijdens de nacht valt de wind weg en wordt het vochtig in de tent.
De zesde dag in hetzelfde pakje begint wat te jeuken.
Hou nog een -zo goed als het kan- krabsessie om mijn kriebelende rug tot rust te brengen.

Dag 7:

Het blijft werken doorheen de losse sneeuw. Af en toe vage sporen van anderen.
Met de regelmaat ligt de rivier open en dan is het wat zoeken naar de beste weg en steek ik via sneeuwbruggen geregeld over naar de andere kant.

Mijn voorgangers lijken bij momenten bange wezels te zijn geweest als het spoor weer door het bos begint te trekken terwijl het terrein op de overgang tussen water en oever soms veel minder geaccidenteerd is.

Het spoor wordt al wat uniformer wanneer de Nammasj en Tjahkelij opdoemen.
Ik begin al wat euforisch te worden nu het erop lijkt dat ik vandaag het eerste deel van mijn tocht voor elkaar ga krijgen.
Maar te vroeg victorie gekraaid wanneer de wind toch begint aan te trekken.
Zou de man gisteren toch gelijk gaan krijgen.
De sneeuw jaagt weer stevig over het landschap.

Ik geraak het spoor kwijt en in een mum van tijd zit ik op veel te natte sneeuw te ploeteren waar de ski diep in wegzakt en ik tot een uitgesproken stijl van stappen over moet gaan om met een zwaai bij iedere hef met enige kracht de sneeuw weg moet schoppen die op de ski's is blijven liggen.
Ik vorder amper.
Een mens zou er moedeloos van worden.
Op deze manier ligt Aktse nog heel ver weg.
Wanneer ik wat later toch weer een scooter spoor aantref geraak ik zonder veel moeite uit de delta tot bij Laitaure. Daarna hoef ik mij maar te richten naar de nederzettingen tegen de helling.
Met de laatste klim put ik diep uit de eigen reserves en ik kom halfdood aan.
Het viel mij op dat ik de laatste dagen doorheen de dag amper iets eet.
Korte knabbels wat warme thee aangevuld met sneeuw om de hoop te vergroten.
Ik zet me in het middelste kamertje zo kan ik rommel maken zoveel ik wil en eet bij de buren rechts van mij.

Wil al mijn gerief eens goed laten drogen.
Ik stink ook verschrikkelijk.
De hut heeft geen douche maar volgend seizoen hebben ze hier ook een sauna.
De hut hiervoor is al in aanbouw. Ik krijg van de huttenwaard die mijn nood aanvoelt een waskom zodat ik mij kan wassen.
Wat later komt er een hondenspan aan van wel 12 honden per slee.
Ik geraak verrast en geraakt door de levendigheid van deze dieren, de gretigheid in hun blik om te willen rennen.
Terwijl wij mensen dood zouden vriezen rollen deze dieren zich gewoon in een bolletje en brengen in open lucht de nacht door.

Dag 8:


Hij begint met een concert; Een hond zet in met gejank en heel de roedel volgt voor een  20 tal seconden zijn voorbeeld waarna even snel de rust weer terug keert.
Het is zonnig wanneer ik vertrek.
Ook bijna windstil al zie ik dat op Tjahkelij de sneeuw er stevig aan het stuiven is.
Ik moet al vlug te voet verder omdat de helling richting Sitojaurestugan te steil is.

Boven neemt de wind toe zodat ik mij realiseer dat als het hier echt uit wil halen het zelfs op de Kungsleden niet ongevaarlijk is.
De warmte trekt uit mijn lijf.

Ik haast mij naar het hoogste punt om zo snel mogelijk de afdaling in te zetten.
(die plaatselijk ook weer te voet gaat bij gebrek aan een fatsoenlijke techniek)

Genoeg bekomen in de warme hut bij Aktse  zodat ik niet richting Sitojaurestugan ga en me richting Rinim beweeg. Ik maak de doorsteek over het moeras.
Uiteindelijk eindig ik mijn tocht kort bij de steile helling van Skammabakte en zoek beschutting in een bosje waar ik de tent opzet.

De wind is tegen de avond alweer gaan liggen.
Dus niets om mij te verontrusten.
Het valt me op dat ik in een ritme zit dat ik lang niet heb gehad.
Gewoon met het moment zelf bezig zijn.
Het kunnen accepteren dat het niet altijd loopt zoals verhoopt.

Dag 9:

Het is zelfs aardig weer wanneer ik uit het bosje kom. Gisterenavond kwam er nog een hondenspan voorbij. Ik zie wat verderop hun kamp liggen.
Het kost toch nog enkele uren om tot bij de Nammas bij de nederzetting Rinim te geraken.

Grote delen gaan over blank ijs. Doorzichtig bevroren zodat de bodem zichtbaar is.
Het schuift niet zo goed dan wanneer er een dun laagje sneeuw op ligt.

Aangenaam, relax door een vriendelijke vallei gevormd door de Sijddoadno.
Ik zie de helling waarlangs we 4 jaar geleden zijn afgedaald.
Ik zit op de grens van het nationaal park dus her en der duidelijke scooter sporen.
Anders dan toen ga ik door tot de grens met Stora Sjöfallets national park.
Het valt op dat plaatselijk veel sneeuw is weggeblazen en de verijzelde ondergrond bloot is komen liggen.
Het is zoeken naar een geschikte plek met nog voldoende sneeuw om de tent te verankeren.
Ik zie nogal wat rendiersporen.
Vermoedelijk omdat ze hier minder moeite moeten doen om het mos te bereiken. Waarschijnlijk schooien ze heel dit gebied af om hun schrale kost bij elkaar te schrapen.
Het is windstil wanneer ik de tent opzet.

Vanuit de verte zie ik een sneeuwscooter mijn richting uitkomen.
De man (die ijsvisser bleek te zijn) wilde zich vergewissen wie hier op zo'n uithoek zijn tent op zet.
Hij biedt me een onderkomen aan, wijzend naar de constructie die wat verderop is gemaakt.
Ik bedank vriendelijk en zeg dat ik het hier goed voor elkaar heb.
"You must be a strong man" zegt hij in zijn beste Engels.
(maar volgens mij gaat die eer naar de honden).
Wat dat laatste aspect betreft,...ik kom aardig in de buurt van het aantal maaltijden dat die beesten maar eten. Het valt mij op dat ik doorheen de dag amper eet. Meestal kleine snelle hapjes.
Nu is qua beweging backcountry ski op dit terrein niet zo heel vermoeiend.
Lage intensiteit van inspanning maar wel gedurende lange periode.
Ik denk dat mijn lichaam de tijd heeft om wat vet omzettingen te doen doorheen de dag.
Merk bij een "harpbeweging" over mijn ribbenkast dat ik toch alweer flink wat kilo's kwijt ben.
Bij momenten heb ik mezelf aan moeten porren tot een meer actievere stijl van voortbewegen door de glijafstand wat op te voeren omdat ik soms eerder leek op een zondagsganger op de Hoge Venen die wat zit rond te stappen met latten aan de voeten
Ik zal massaal veel toerbrood en notenmix terug mee naar huis nemen als ik op dit tempo aan mijn voorraad zit te knabbelen.

Het is ook geen weer om onderweg lang te tafelen.
In de loop van de nacht begint de wind aan te zetten. Ik prijs me gelukkig dat ik de tent vrij goed georiënteerd heb.
In het midden van de nacht sta ik toch even op om te inspecteren of de tent nog goed verankerd is.
Ik heb hier wel mijn ijspikkel gemist bij het opzetten.
Schrik wanneer ik zie dat heel mijn voortent gevuld is met stuifsneeuw.
Een geluk dat ik een automatisme heb om de instapopening van mijn schoenen af te dekken met mijn getten wanneer ik ze wegzet in de voortent.
Nagelaten om na het opstellen de onderkant dicht te gooien met sneeuw.

Dag 10:

Een spannend begin van de dag wanneer ik de tent op moet breken.
Voor het eerst moet ik dit omwille van de wind systematisch aanpakken om te vermijden dat het zeil op de loop gaat.

De sneeuwkorrels jagen alweer over het landschap en polijsten dit tot de meest grillige vormen.
Rendier keutels ondergaan het zelfde en het valt op dat van de plek waar ik gisteren mijn plas deed er niet veel meer van te zien is.
Vergeet dus het idee dat je proper water kan maken uit sneeuw.
Waarschijnlijk zijn er veel organische stoffen van elders aangevoerd.
De afdrukken van de viervoeters zijn omgevormd door  lage pilaren die nu boven het sneeuwveld uitsteken.

Aangestampt door hun gewicht en daarom minder onderhevig aan de erosie.
Ik kom de palen tegen die de grens van het park markeren en volg ze een tijdje. Bij momenten moet ik een paar keer bijsturingen maken om Slugga te ronden.
Eenmaal op het hoogte punt is er een duidelijk afdaling die en gaat verder via de vallei gevormd door de Sluggajahka.
Links van mij grote overhangende corniches.
Hou een kort pauze bij een hut maar ze is gesloten.
Aan de rand van Pietsaure hou ik het voor bekeken.
Kwestie de inspanningen wat te verdelen.

Morgen begin ik aan mijn laatste dag.
Ik neem mijn tijd om bij wijze van oefening de tent op te zetten alsof ik midden een storm zit.
De ganse nacht hoor ik de doffe ploffen van het ijs dat zich zet.

Dag 11:

Ik fotografeer de zonsopgang.
De dagen lengen hier in een razend tempo. Iedere dag komen er 8 minuten zonlicht bij.
Het is een koude nacht geweest. Weinig wind zodat er toch heel wat rijmafzetting is geweest in de koepel.

Het is wat teveel geweest om naast foto's ook te filmen. Bewegend beelden zouden anders wel een beter beeld hebben gegeven hoe het is om over het land te trekken wanneer de wind zit te jagen.
De sneeuwkorrels in colonne, voorwaarts, achterwaarts, stijgend, dalend, dansend hun choreografie uitvoeren. Hoe je zelf kletsen krijgt van de natuur.
Ik begrijp op de plateau het nut van de scooter trails.

Bij iedere sneeuwval de sneeuw aandrukkend om zo toch nog een spoor te hebben terwijl de sneeuw naast dit spoor is weggeblazen.
De leermomenten van de voorbije jaren zijn nodig geweest om deze tocht tot een goed einde te brengen.
De Inreach SE die ik van Sven heb geleend toch een goed idee om die mee te nemen. Veel te weinig volk onderweg tegen gekomen om me bij te staan mocht ik in de problemen zijn gekomen.
Ik denk dat ik mij ook een basisapparaat aan ga schaffen nu ze in de uitverkoop staan na overname door Garmin.

De meteo functie is wat te algemeen om veel houvast aan te hebben
Dan begint de lange reis over Pietsaure.
Eenmaal bij Saltoluokta fjallstation schrijf ik me gelijk in voor het avondmaal overmorgen.
Het station is erom beroemd.


Ik overnacht in een van de slaapzalen.
Heb de ruimte met 6 bedden voor mij alleen en maak er een grote rotzooi van wanneer ik al mijn gerief uitstal en de tent opzet om te drogen.
Was zo goed als mogelijk mijn wandelbroek uit om toch nog enigszins fris aan tafel te verschijnen en de terugreis zo reukloos mogelijk aan te vatten.
Neem dan mijn eigen lijf onderhanden en ga voor een klein uurtje verder uitzweten in de sauna.

Dag 12:

Ik lummel vandaag wat rond in de aanloop tot het avondeten. Begin de dwarsligger 282 "Butcher's crossing" te lezen die ik had meegenomen maar waar ik nog geen letter van had gelezen.
Bezoek het winkeltje en koop naast wat kaarten, het recente boek "Fjällvandra i Sarek".
Ik weet nu al dat ik hier een paar jaar herfst en wintertochten kom lopen.
Daar zijn nog genoeg valleien te bezoeken.
Maak nog eens gebruik van de sauna.
Aan tafel zetten ze me bij een Nederlandse moeder en dochter waarbij de dochter moeder kennis laat maken met zweden en de gebieden die ze in het verleden heeft bezocht.
Drie gangen menu met aangepaste dranken binnen een warme atmosfeer.
Over contrasten gesproken

Dag 13:

Neem ruim de tijd om de slaapzaal terug in orde te maken.
Zet me nog een tijdje in de "lobby" van de hut en bestudeer de routes die beschreven zijn het het gekocht boek.
Laat mijn onaangeroerd klein gasbusje achter in de keuken en tegen de middag steek ik op mijn gemak het meer over.
Blijf wat in de buurt van de bushalte en besluit om voor even de tent op te zetten in afwachting van de bus.
Ik merk dat ik mijn kredietkaart ben vergeten in de betaalautomaat van de winkel. Gelukkig dat de buschauffeur ook maestro kaarten accepteert.
In Gallivare heb ik één uur eer de nachttrein komt en prepareer met het laatste restje gas mijn avondmaal.
Dan begint de lange reis terug naar huis.
Tegen de herfst sta ik hier, als het aan mij ligt, terug.
Verkennende tochten voor een nieuwe winter.
foto's

Reacties

  1. Mooi verslag! Inspireert om volgende winter deze tocht schaamteloos te gaan kopiëren. :-)

    Hoe bevalt de Soulo voor dit soort tochten? Zelf net terug uit Dovrefjell waar de carbon tentstok van mijn Locus Gear Khafra het begeven heeft door de wind. Niet de ideale omstandigheden om een halve nacht onder een ingestorte tent te liggen dus voor een volgende tocht nu op zoek naar een serieuze wintertent.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jan-Ivo: je zal je niet bekocht voelen met een Soulo maar dan moet je wel niet al te groot zijn. Voor mij met mijn 193 cm is een soulo echt te klein. Je weet waarschijnlijk dat mijn ontwerp een schaamteloze copie is van het origineel maar dan wat hoger/langer/breder is gemaakt. Hij zal je een zekerder gevoel geven dan een Khafra. Zoals in de tekst vermeldt ligt de deuropening voor een rechtshandige wat onlogisch wanneer je vanuit je slaapzak bv je potje wil koken of sneeuw smelt. Die clips zijn een zaligheid om mee te werken. Zeker bij een storm lijkt de geleidelijke opbouw een groter voordeel te hebben als je alleen bent tijdens de opbouw dan wanneer de poles in hun geheel in een sleuf zitten en recht moeten komen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Matti Baggerman18 april 2017 om 08:40

    Dag Ivo,
    Het is je gelukt deze keer! Gefeliciteerd. Leuk om je verslag te lezen. Prachtig verhaal, ook omdat je zo eerlijk je overpeinzingen en angsten beschrijft. Ik zou dit jaar met een groep Nederlanders door Sarek trekken, maar ben in februari geblesseerd geraakt bij een afdaling tijdens een langlaufwedstrijd in Duitsland. Dus dit jaar geen Sarek voor mij. Volgend jaar weer een nieuwe kans. Ik las dat je in Sarek een Nederlandse vrouw met haar moeder was tegengekomen. Heette zij niet Saar? Ze is een goede kennis van mij. Ik blijf je blog volgen.... Groeten van Matti

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Matti,
    bedankt voor de complimenten.
    Het was inderdaad Saar Langelaan.
    Ik ga de komende jaren zeker nog terug.
    Daar blijven nog genoeg valleien over om te verkennen.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts