We moeten niet allemaal Dancercour heten (en nog wat andere beschouwingen).

Het is me wat, ik en wintertochten in Lapland.
Zelden is het tot een romance gekomen .
Het was deze keer niet anders.
Vorig jaar was nochtans de vonk echt overgeslagen en heb ik een tocht gelopen die ik als heel bijzonder heb ervaren.
Ik krijg wel eens de vraag, "zijt gij het niet beu om iedere keer naar hetzelfde gebied te gaan?"
Ik probeer dan uit te leggen dat de beleving iedere keer zo verschillend is.
Deze keer een relaas vooral voor mezelf om een en ander van mij af te schrijven. De toevallige passant die mee leest pikt er maar het zijne uit.

 
Vrijdag  9 maart

Toen ik werd afgezet bij Kebnats koos ik ervoor om het meer zelf over te steken ipv gebruik te maken van het transport dat de hut van Saltaluokta organiseert, aansluitend op de bustijden.
Het viel gelijk al op dat er meer sneeuw op het ijs lag dan vorig jaar.
De voorbije weken als voorpret de weerberichten geregeld gevolgd en gemerkt dat het relatief stevig vroor maar dat er amper wind was. Een groot verschil met vorig jaar toen de wind het landschap erodeerde soms tot de grond en alle sneeuw weg had geblazen.
De dikke sneeuwlaag gaat ten nadele van de ijs aangroei. Isoleert langs boven de koude terwijl de stromingen onzichtbaar, langs onder de ijslaag aanvreten.
Eenmaal het meer over richte ik me gelijk op de wintermarkering en liet de hut links liggen. Ik hoop hier achter een 8 tal dagen terug te staan. De houten palen met klassiek rode kruis zijn vervangen door gegalvaniseerde palen.
Eenmaal uit het bos en in de aanloop naar Pietsaure was, tegen de helling,  het verschil met vorig jaar nog duidelijker. Toen was enkel op plaatsen waar sneeuwscooters de sneeuw hadden samengedrukt nog sneeuw te vinden.

Bij Pietsaure was een groep ijs vissers bezig en afgaand op hun shelter, blijven ze er ook slapen.
Ik zet me in een scooterspoor op het meer en beweeg me naar de NW kant. Wat voorbij Rumok hou ik het voor bekeken en geef me wat tijd om terug winterroutine op te doen. De korrelsneeuw zonder samenhang maakt het wat moeilijker om een platform te maken.
Ik kijk tevreden terug op de eerste dag en prijs mezelf voor het houten platform dat ik heb gemaakt om de brander en gasbus gefixeerd te houden.
Gedaan met het gerommel van de vorige jaren.Om het maaltijdgebeuren wat te versimpelen koos ik voor een dubbele portie Adventure food ipv de één persoon portie  aangevuld met "pakjes soep" en couscous.
Ik heb het moeten binnen wringen. Portie is te groot. Deel zelfs weggegooid.

Zaterdag 10 maart

Ik probeer wat actie foto's te maken, statief gemonteerd op de slee om mij vanaf de rug te filmen. Doe mijn best om zo stijlvol mogelijk voort te glijden, dat het toch tenminste lijkt dat hier een volleerd kwiek heerschap van al 57j in actie is.

Om niet door de mand te vallen haal ik er  de scenes, waar er toch steeds die asymmetrische slag van het been zichtbaar wordt, er later wel uit denkt de narcist in mij en doe zo aan geschiedvervalsing is de heimelijke gedachte die in mij op kwam.
Maar laten we de waarheid geen geweld aan doen. Mijn ski capaciteiten zijn waardeloos maar ik geraak wel vooruit.
Het is koud waardoor ik om  de haverklap de batterij moet wisselen met eentje op temperatuur waardoor ik besloot om dat filmgebeuren te schrappen.
De route lag niet voor 100% vast. Veel zou afhangen hoe ik onderweg een en ander zou verteren.
Maximaal zou ik eenmaal in de centrale vallei , door Alggavagge trekken om dan via Sarvesvagge terug te keren. Afhankelijk van het aantal dagen overschot zou het vervolg worden bepaald.
Ik vermoed dat het daar wel eens wat trager zou gaan dan voorzien door de sneeuwcondities dat ik de uitstap naar Alggajavrre al had geschrapt.

Wat mij bezield heeft om na Slugga al een variant erin te steken kan ik nog steeds niet vatten. Ik heb het altijd wel al eens willen ervaren hoe het is om door bos af te dalen/te klimmen maar dit was achteraf gezien veel te vroeg binnen de planning.
Hoe simpel zou het zijn geweest als ik mij gewoon aan het plan had gehouden om de lijn aan markeringen die Stora Sjofallets National park afbakenen te volgen.
Ik zat dus in de afdaling richting Jiertajavrre met zicht op de draaiende windmolen.
De wat losse sneeuw maakt dat ik ook de wat steilere helling naar beneden kon nemen (maar stond er onvoldoende bij stil dat het morgen ook weer omhoog moet).
Het duurt langer dan voorzien om beneden te geraken. Soms begonnen de bomen in de weg te zitten. De gedachte om gewoon terug te keren heb ik zeker een paar keer gehad maar genegeerd.
Tegen het eind korte periode zonder ski's wat het door de diepe sneeuw lastiger heeft gemaakt tot ik uiteindelijk tegen de rand van het meer kwam. Het was al wat laat en ik besloot te stoppen met mijn escapades.
Ik vloek kort tegen mezelf dat de gamachen niet goed de schoenen omsnoerd hadden en dat er wat sneeuw is binnen geraakt. De vingers van mijn rechter hand moet ik de komende tijd extra in de gaten houden. Ze weten al van de kou, ondanks het feit dat ik, om het bloed wat 'vloeibaarder' te houden iedere avond een aspirine slikte.
Tijdens de nacht wisselen periodes van windstilte zich af met een heel zwakke wind die glinsterende mini sneeuw kristallen naar binnen voerden.
Ik compenseerde, wat afhankelijk of ik wakker werd met de ventilatieopening onder de paraplu om de condensatie zo laag mogelijk te houden. De deur van de binnentent liet ik open en blies voor zover mogelijk mijn adem richting buitenzeil.
Het was een koude nacht, begrijpelijk met een open hemel terwijl ik hier op het laagste punt zat waar de koude zich verzamelde.


Zondag 11 maart

De kou is bijtend geweest maar mijn slaapzak heeft goed zijn werk gedaan.
Een zonnige ochtend om er eens terug tegen aan te gaan. Verken de rand van het meer en sla een rivier uitloop in. Ook hier is net als het meer het oppervlak met een sneeuwlaag bedekt. Eerder zag ik vage sporen van een scooter.

Ik ontwaak plots uit de kadans die ik had wanneer ik merk dat ik door het ijs ben gezakt met mijn rechter been. Mijn linker hangt nog op de rand.
Dit is echt foute boel.
Er zit duidelijk stroming op dit riviertje.
De volgende minuut loopt als een filmscène. Los mijn linker ski en gooi ze op de rand.
Zet beide voeten in het water dat tot kruishoogte komt, til mijn rechter ski op en onder water los ik de binding en gooi de tweede ski op de rand. Mijn wanten vullen zich allebei met water, zwaar en zitten in de weg. Gooi ze ook op de rand.
De pulka staat op de rand van het wak. Het kost mij veel moeite om op de oever te geraken.
Ik zak tot halverwege de bovenbenen in de sneeuw maar kan me verwijderen van het water.
Ever komt een OEF gevoel en voor een kort moment het idee dat ik het heb gehaald tot ik het geluid van water in mijn schoenen opmerk.
Dat was ik even vergeven.
Ik begin me te realiseren dat de problemen nu pas gaan beginnen. Waarschijnlijk door de adrenaline maar ik heb geen moment koude gevoeld.
Ik moet me langs de andere kant gelukkig prijzen dat ik bodem heb gevoeld.
Midden op het meer was dit waarschijnlijk dodelijk geweest als ik er niet in slaagde om de ski's te lossen of wanneer ik gevangen zat in stangen en harnas.
Ik begin als een razende een plek te zoeken om de tent op te slaan, grabbel de neopreen handschoenen uit de pulka. De openstaande bindingen van de ski's zijn inmiddels al bevroren door de combinatie van water en korrelsneeuw dat ik ze niet meer gesloten krijg
Geen tijd op mogelijkheid om een platform te maken en zet in een noodgang zo goed mogelijk de tent op. Gooi alles naar binnen wat ik denk nodig te hebben, vul nog even een vuilniszak met sneeuw. Blaas mijn mat op en kruip er zo voorzichtig mogelijk op om de ondergrond niet teveel te verstoren. Doe schoenen en broeken uit en kruip met de benen in de slaapzak.
Begin na te denken hoe ik nu het best handel. Wring alles zo goed mogelijk uit maar constateer de de isolerende sokken onbruikbaar zijn geworden.
Idem wanten, die moet ik ook opgeven.
Droog alle zichtbare water op die in de schoenen staat. Hun gewicht verraadt dat ze heel wat water hebben opgeslorpt;
Ik doe een droge onderbroek aan.
Dan doe ik de merino lange onderbroek aan die koud vochtig is geworden. Steek mijn benen in een vuilzak die de slaapzak in gaat. Op die manier probeer ik te vermijden dat de dons nat wordt.
Ik hou de opening zo groot mogelijk en af en toe wapper ik eens in de hoop dat door de warmte van mijn benen al een deel vocht verdampt.
Doe zoveel mogelijk bovenkleding aan om mijn temperatuur op peil te houden. Het levert iets op maar droog kan ik de liner niet noemen.
De wandelbroek, regenbroek had ik, nadat zoveel mogelijk ijs was afgeveegd al zo vlak mogelijk gestreken, geplooid en tussen mijn exped mat en ridgerest schuimmat gestoken waar ik op lag. Het verleden leerde me dat het daar nooit vriest.
Het valt op hoe lang de schoenen nog soepel blijven. Morgenvroeg is dat een ander verhaal.
Vul twee 500ml PET flesjes met heet water en steek die in de schoenen. De natte sokken van gisteren steek ik in de instapopening. Ik hoop dat ze zo mogelijk wat kunnen drogen.
Wanneer ik nergens damp op zie stijgen vrees ik dat dit een dood spoor gaat zijn.
Na een paar uur de VBL broek terug aangedaan, gevolgd door de dunne wandelbroek.
Ik kruip terug in de plastiek zak die te kort is en ik niet kan vermijden dat mijn natte kont zichtbaar negatief inwerkt op de loft van de dons.
Ik heb geluk dat de zon op de tent schijnt en het de temperatuur binnen wat opdrijft.
Ik concentreer me dan op de gamachen die door de wat dikkere stof heel stijf zijn geworden.
De ritssluiting werkt niet meer. Probeer eerst met kracht een en ander te forceren maar dat is niet de weg.
Dan ging ik harmonica gewijs over en weer de rits met mijn adem.
Dat werkt wel en ik kon ze opnieuw bruikbaar maken. plooide ze vlak en verdwenen ook achter mijn rug.
In tussentijd begon ik opties te overlopen. Had ik niet beter de noodknop ingedrukt?
Maar op dat moment vond ik dat ik eerst zelf maar moest proberen hieruit te geraken. Duwen kon ik nog altijd. Ik vreesde ook, nadat ik gebeld zou hebben ik het risico had dat ze mij alleen, maar niet mijn gerief mee wilden nemen.
Ook de idee dat ik dan in Gallivare verzeild zou geraken sprak mij niet aan.
Ik had nog altijd de hoop dat ik na een droog pauze in een verwarmde hut ik wel weer terug op weg kon.
In de loop van de dag moest ik nog een keer uit de tent en maakte toen de fout dat ik mijn laatste paar droge (slaap) sokken aan hield toen ik in mijn schoenen stapte en ik mij voorzichtig richting pulka bewoog. Een ladinkje sneeuw over de rand deed het onvermijdelijke.
Kurkdroog waren ze nadien niet meer.
Schoenen stonden zo ver mogelijk open.
Tegen de avond deed ik mijn wandelbroek terug uit en stopte ze in een gesloten vuilzak die mee de slaapzak in ging.
In de nacht heb ik geregeld een rilling op moeten wekken om wat warmte te genereren.
Verdwenen was de ooit  zo donzig slaapzak.

Maandag 12 maart

Vrij planmatig kleedde ik mij aan zodat ik zo efficiënt om ging met de overgebleven kledij.
Ik verander mijn strategie om de schoenen deels te ontdooien.
Vul opnieuw de twee flesjes met heet water.
100°C kan een PET fles niet aan, dan begint ze te vervormen.
Steek de klammige sokken opnieuw in de instapopening en zet de twee schoenen in een vuilzak die ik afsluit. Ik probeer zo een microklimaat te creëren dat de warmte wat beter gevangen houdt.
Het werkt. Na 30 minuten zijn de schoenen deels ontdooid zodat er weer wat beweging in het leer te krijgen is. Harmonica nog even over de ritsen van de getten en ik krijg ze relatief gemakkelijk dicht. Gisteren heb ik mij nog bezig moeten houden met het vastnaaien van een van de riempjes die los waren gekomen. Dan zie je dat in de details toch bezuinigd is in stevigheid van dit soort Quechua getten. Met een hete mespunt wat gaten gebrand om het naaien te vergemakkelijken.
Ik overweeg even om terug te keren vanwaar ik kwam maar dan moet ik deze avond een tweede overnachting inlassen. Dat leek mij een slecht idee.
Het duurde wat langer eer ik het ijs verwijderd had in het sluitingsmechanisme van de ski's.
Ik was vrij kort bij de weg tussen Ritsem en Gallivare.
Had geen idee op welk uur de bus richting Gallivare zou komen.
Ander optie was om door te skiën naar Vakkotavare of Vietas. Daar was warmte maar onzekerheden over de staat van het ijs bij de dammen lieten me kiezen om naar de busstop bij Suorva dam te gaan. Een koppel maakt zich klaar om het meer over te steken richting Ahpar.
Daar had ik anders al kunnen staan maar dat plan is verder weg dan ooit.

Ik vraag wanneer de bus komt. Hij zoekt het op en zegt 14u.
Het is nog maar 10 u.
Ik neem het niet zo slim besluit om het tot dan wel uit te zingen langs de baan en hield me de komende uren bezig met wat wandelen, danspasjes uitvoerend.
Loop nog eens een tweede keer naar de dam om te controleren of de deur tot de dam open is.
Tegen de middag komt het busje met aanhanger dat naar Ritsem gaat. Ik zeg hen dat ik richting Kebnats moet.
Om 14u zie ik geen bus verschijnen. Ook geen om 15u.
Het begint mij te dagen dat ik de voorbije uren toch een paar kemels heb geslagen.
Alweer een achteraf conclusie.
Wanneer uiteindelijk het busje komt, ik ben de enige passagier, geef ik de bestuurder mee dat ik dacht dat hij mij vergeten was.
Het moet als een verwijt hebben geklonken want even later vist hij een uurregeling uit zijn tas en geeft ze aan mij.
Bij Vietas houden we even een onderbreking van 45 min..
Het hotel/restaurant bij de caravancamping heeft zijn deuren nog niet geopend. Ik mag in het kleine busje blijven zitten dat zijn motor laat draaien.
In tussentijd prepareert de chauffeur de grote bus.
Deze keer laat ik mij wel over het meer vervoeren. Ik ben de enige die de oversteek maakt.
Plan twee overnachtingen om mijn gerief droog te krijgen nog met het idee dat ik daarna misschien toch nog een kort tochtje kan doen.
Bijna klassiek probeer ik kamer 42 vast te krijgen. De hut met drie stapelbedden.
Ook nu heb ik ze voor mij alleen en daarmee een zee van ruimte om tent op te zetten en alle nat gerief in de buurt van de elektrische radiatoren te hangen.
Ik doe kort mijn verhaal bij de receptie.
Het valt op hoe stil het hier is. Amper gasten. De voorbije weken was het wat drukker toen er familieweken werden georganiseerd.
De echte toeloop begint met Pasen. Wanneer ik eenmaal in de hut kwam en mijn schoenen uit deed merk ik dat mijn sokken plaatselijk onder het ijs zaten.
Gelijk werd mij ook duidelijk dat ik deze ochtend beter als eindlaag een plastiek zak had moeten gebruiken.
Nu heeft er teveel damp de omgekeerde richting genomen door de gtx voering.
Het gaat niet zo goed met mijn voeten.
Aan mijn linker dikke teen een dikke bloedblaar van de koude.
Ik onderga de weldaad van de sauna ruimte en geniet van de warmte die over mij heen walst wanneer ik opnieuw een pollepel water over de stenen gooi.
S'nachts voel ik de pulsaties van mijn hart in de voeten.
Ze tintelen en de tenen en onderkant van de voeten voelt voos aan.
Ik beslis dat het weinig zin gaat hebben om mijn tocht verder te zetten.
Nog een nacht langer blijven in de hoop op herstel en kiezen voor een huttentocht tot Kvikkjokk krijg ik niet rond in het hoofd.
Ik beslis om mijn tocht af te breken.
Wetend hoe lang het duurt eer dat gevoel enigszins terug normaal is. Mijn voeten hebben warmte nodig. Ik wil ze niet verder kapot maken.
24-25 maart begeleid ik een tocht voor HA.
Ik moet dan zelf een beetje fatsoenlijk voor de dag komen.

Dinsdag 13 maart

Ik overleg met het thuis en Wilma herboekt mijn vliegtuigticket en bestelt een nieuw treinticket.
Laat de prints doorsturen naar de hut.
Ik zal thuis wel zien of ik iets geregeld krijg via de verzekering als ik vaststellingen laat doen door huisarts.
Neem wat foto's van de letsels. Deze procedure zat in mijn hoofd. In de werkelijke wereld gaat het er soms anders aan toe.
Ik heb een zee van tijd en beslis toch eens wat telefoontjes te doen naar de reisbijstandverzekering. De KBF verzekering kan ik vergeten. Die heb ik niet gebeld.
Ik zit hier boven de poolcirkel en dat moet er op voorhand een supplement worden afgesproken. Vermits vooralsnog in Zweden de grootste kosten (reddingshelikopter)  door de staat worden gedragen hield ik enkel de eigen reisbijstandsverzekering achter de hand.
Ik zie er wat tegenop om hen te bellen.
Twee jaar geleden ben ik heel goed geholpen door hem toen ik met vrieswonden aan de vingers zat.
Alleen één factuur die maar niet betaald geraakte heeft heel lang tussen ons beiden over en weer  gevlogen maar ook dat is uiteindelijk goed gekomen.
In hun plaats denkend "zien ze me niet graag terug komen met gelijklopende klachten van bevriezing aan handen en voeten".
Verzekeringen zijn er vooral om winst te maken.
Brokkenpiloten zijn ze liever kwijt dan rijk gaat het door mijn hoofd.
Ik ben bang dat ze besluiten om de verzekering stop te zetten en dan is het hele gezin de klos vandaar de aarzeling. We zijn het al eens tegengekomen toen de nog jonge dochter werd uitgesloten van een hospitalisatieverzekering voor een eerder kleine klacht die mogelijk het hele leven aanwezig kan blijven.
Besluit toch eens te polsen.
Ik krijg Martine aan de lijn en doe het verhaal van mijn bivak tocht.
De vriendelijke mevrouw aan de telefoon vertelt dat de zaken toch wel in een iets andere volgorde hadden moeten lopen.
Dat het zelf beslissen te stoppen een eigen beslissing is, dat het de procedure is om een arts ter plaatste te laten beslissen wat het vervolg gaat zijn.
Daar kan veel worden terugbetaald.
Als ik een tenttocht had willen doen en er is de noodzaak om in de warmte te verblijven wordt dat allemaal ook wel geregeld....
Dan begint het mij te dagen en realiseer ik mij dat ik de voorbije dagen teveel geprobeerd heb mijn eigen plan te trekken.
Dat er na de val in het water nog tal van andere scenario's geschreven hadden kunnen worden.
Dat ik op dat moment de SOS knop had in kunnen duwen.
Ze zouden het waarschijnlijk begrepen hebben.
Een rit door de lucht naar Gallivare  had het merendeel van de klachten aan de voeten voorkomen kunnen hebben.
Er loopt dagelijks een bus terug naar hier. Het had gekund....
Eenmaal aan de weg een auto tegen houden en mijn nood duidelijk maken had mij veel sneller naar de warmte gebracht.
Dat ik gewoon mee had kunnen gaan met de bus richting Ritsem.
In de hutten komen ze wel meer noodgevallen tegen waar ze eerst overleg plegen met een medische dienst.
Zo was het ook gelopen toen ik twee jaar geleden hulp ging zoeken in Akka stugan.
Toen was ik meer in paniek omdat de letsels ernstiger waren.
Ik had hetzelfde kunnen doen in Saltoluokta.
Nu heb ik gewoon mijn verhaal van mijn relaas gedaan. Eerder nonchalant ben omgegaan met de klachten.
Sterk willen zijn kan tegelijk een zwakte zijn.
Mij over geven ipv "ik zal mijn plan wel trekken".
Een wijze les die ik daar heb geleerd.
Ik bestelde gisteren voor mijn laatste dag avondeten en ontbijt in het restaurant.
We zitten slechts met twee aan tafel.
Een man van 67 jaar. Hij is in het noorden vertrokken.
Het was daar een stuk drukker in de hutten. Neemt twee dagen pauze om te bekomen en te beslissen of hij nog 4 dagen verder gaat tot Kvikkjokk

Woensdag 14 maart

Om 16u zal de sneeuwscooter me overzetten.
Ik hang wat rond in het hoofdgebouw. Surf wat op internet.
Zet al wat gedachten op papier om dit verslag vorm te geven. Ik vraag de toestemming om een stel fjellvotten van Hestra uit de winkel te nemen en ze aan een tafeltje te bestuderen hoe ze zijn opgebouwd.
Een mooi doordacht en simpel concept.
De krant vertelt dat het ook deze nacht richting -25°C zal gaan en met de heersende wind wordt daar het cijfer -33°C op geplakt.
Misschien moet deze zoveelste ervaring een teken zijn dat ik mij toch moet overgeven op routes verbonden met hutten
om dan onderweg zelf te beslissen of ik al dan niet binnen slaap.
Laten we onze helden eren.
We moeten niet allemaal Dancercour heten.

Gedachte in de marge:
Metaforisch stond "door het ijs zakken"  onderweg voor mij ook als beeld hoe wij met de aarde om gaan. Enigszins hoogmoedig denken we ons alles te kunnen veroorloven. Hoe lang kan de aarde ons nog dragen. Natuurlijk, ook al zou onze voetafdruk nul zijn. De aarde zal na zijn geboorte ooit sterven en daarmee alle leven in welke vorm ook. Tussenliggend zal er ook zoveel variatie zijn waar we geen invloed op gaan hebben. De kosmos heeft zijn eigen bestemming, we reizen mee en zullen mee evolueren. 
In tijden dat het "IK", de persoonlijke vrijheid nog weelderig  regeert. Goederen geproduceerd moeten worden, behoeftes gecreëerd om de economie te laten draaien in een poging om de steeds groeiende wereldbevolking -in het beste geval- een inkomen pogen te geven . 
Als sprinkhanen lopen we elkaar in steeds grotere getallen voor de voeten maar anders dan sprinkhanen kunnen we niet zomaar andere oorden opzoeken wanneer alles leeg is achtergelaten en we zelf langzaam vergiftigd geraken door de troep die we produceren. Met het heersend optimisme (of illusie?) dat wetenschap wel een antwoord zal vinden op de hindernissen onderweg gaan wij mensen wel heel nonchalant om met deze lotsbestemming.


Reacties

  1. Amai, straf relaas Ivo. Als ik het relaas van een ervaren rot lees ben ik toch wel weer nederig en en besef nog veel te leren te hebben. Ik droom ook van winterse tochten, maar er zal nog veel water naar de zee moeten vloeien voor ik er aan begin. Wat me opvalt is dat je technische kennis je toch ook wel helpt in zo een situaties.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Straffe gast ben je, Ivo. Ik bewonder hoe je jezelf "koel" hebt gehouden en de situatie onder controle hebt gekregen. Je ervaring heeft duidelijk geholpen. Blij dat het allemaal goed is afgelopen, want daar zijn zoveel mogelijke scenarios voor onderkoeling te vinden in je verhaal... We moeten nog eens een hete koffie drinken op de goede afloop!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Straffe kost inderdaad. Je vergelijkt jezelf met Dansercoer, maar die maakte bij mijn weten zijn tochten wel telkens in het gezelschap van een maatje... Zou het ook kunnen dat de klimaatschommelingen de ijscondities minder voorspelbaar en dus gevaarlijker maken?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik weet niet of dat allemaal zo straf is. Terugblikkend eerder wat nonchalant geweest en eerder lui door op de rivier te blijven waar het vlakker is. In de toekomst lijkt het veiliger om zo weinig mogelijk op rivieren en meren te blijven zeker met een dikke laag sneeuw erop. Over klimaatschommelingen weet ik weinig. Vermoed net als hier dat het weer allemaal wat extremer wordt. Globaal moet daar wel mee omgegaan kunnen worden. Het maakt het bij momenten wat lastiger (bv regen ipv sneeuw, stormen) Het klopt wel dat wanneer de winter begint met sneeuw de meren minder goed:gelijkmatig dicht vriezen dan wanneer er eerst een periode is met stevige vorst.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. https://m.youtube.com/watch?feature=youtu.be&v=QcJoW9Lwzs0 The most elusive man in North America.

    Wat een sterk verhaal en ervaring. Bij bovenstaande link gingen mijn gedachten uit naar je. Voor wat het waard is...

    Sabrina

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Straf verhaal Ivo. En mooie, eerlijke reflectie. Mezelf kennende, zouden wij in gelijkaardige situatie, toch wat luider gevloekt en gepanikeerd hebben. Er is inderdaad weinig marge voor fouten in de winter, ervaring heeft je zeker gered!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hello Ivo, A good lesson to hear. Thank you for the details. I wish you success with your next trip.
    Kind regards,
    Ollie

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts