To the Cape: Soppen langs NW Schotland (Deel1)

Tussen Knoydart en (bijna) Torridon.
Een eerste kennismaking met Schotland.


Periode: 17 mei 2005-25 mei 2005

kaarten:
Ordnance Survey 40/33/25

Het begon als een eerste kennismaking met Schotland maar tegen het einde van de tocht was Schotland zo goed bevallen dat ik verder ben blijven lopen. Niet datzelfde jaar maar gespreid over 3 jaren. Zo zette ik mijn eigen Cape Wrath trail uit.


Dag 1: Zoersel - Loch Morar

Vorig jaar aanbevolen door een toevallige ontmoeting met een wandelaar boven op 'Scarfell Pike', Engeland's hoogste top.
Wat postings op hiking.be/hiking-site.nl en mijn beslissing was snel gemaakt.
Na de mentale opdoffer en mijn heropleving in het tweede deel tijdens mijn toer door het lake-district wilde ik mezelf opnieuw een uitdaging voorschotelen.
De Knoydart regio als startplaats en verder noordelijk zolang de tijd het mij toeliet.
Het lake-district met een plus.
Een plus voor verlatenheid, regen en veen.
Met veel enthousiasme aan het plannen geweest.
Alleen of met meerderen dat was niet zo direct het punt.
Een voor een potentiële 'meeloper' waarschijnlijk heel onaantrekkelijke uitnodiging geplaatst op een forum.
Zo ongastvrij, met de nodige voorwaarden, dat er zelfs geen hond op zou reageren.
Wat dus het geval werd.
Kwestie om de kans tot quasi nul te herleiden zo leek het wel.
Na de planning, iets wat ik met veel enthousiasme doe, zo enkele dagen voor het vertrek, worden de demonen in mijn hoofd losgelaten.
Hoe vreemd ook. Steeds moet ik mezelf over de drempel sleuren en mezelf op straat zetten als de dag van vertrek is aangebroken.
Het was deze keer niet anders.
Weg van het vertrouwde.
De reis met Ryanair ging als vanzelf. Los van de nodige argwaan bij de controlepost op de luchthaven. Heel veel interesse van de beveiliging voor de pakjes ontbijtmengeling die ik in mijn handbagage meedroeg om zo de 15 kg niet te overschrijden. Wandelschoenen doe ik standaard al uit voor ik de poort passeer. Gegarandeerd dat het begint te piepen. Bij Prestwick even rond gekeken hoe ik daar mijn laatste avond door zal brengen voor het vliegtuig mij de volgende dag naar huis zou brengen. Er is een mooi golfterrein tussen de luchthaven, het spoorstation en de zee. Daar zal wel een mooi plekje te vinden zijn.
Ik schijn Morar, een zakdoek groot, niet goed uit te spreken. De treinconducteur van wie ik mijn kaartje koop lijkt het niet te kennen. Dan maar de kaart erbij gehaald om de verwarring op te helderen.
Bij Tiso in Glasgow, tijdens de run van het ene station naar het andere, snel wat brandspiritus en een bijna 100% DEET mengsel om de eerste midges te lijf te gaan.
Dan begon de site-seeing vanachter het raampje.
Stations in de middle of nowhere waar de trein even een stop maakt met een john Cleese type als conducteur.
Het ging goed tot Fort William hoewel de trein al enige tijd de nodige kuren vertoonde .
Het licht was uitgevallen, de automatische deuren van de WC werkten niet, het begon al wat kil te worden.
Aangedampte ramen.
Er werd wat over en weer gepraat in een onbegrijpelijk taaltje. Blijkbaar iets op til.
Het gezelschap stapt uit…..iedereen stapte uit.
Ben ik dan de enige die zijn reis verder zet?
Het laatste stuk tot Mallaig zou met de bus gebeuren werd mij duidelijk gemaakt. Ik schiet nog snel mijn wandelschoenen aan en ga naar de bushalte buiten het station.
Waar was iedereen gebleven?
Om een lang verhaal kort te maken.
Ik bleef alleen achter.
Er was blijkbaar afgesproken om voor de ingang van het station samen te komen.
Al de anderen, vrolijk met elkaar, in een bus, verder door het Schotse landschap terwijl ik mij aan het bezinnen was hoe het verder moest.
De volgende trein zou pas tegen 23u komen. Camping opzoeken, Wildkamperen?
Waren ze uiteindelijk toch zo vriendelijk zeker om deze buitenlander verder te helpen.

Scotrail had een taxi voor mij besteld en deze zou me afzetten in Morar.
'Al-taxi' reed in een noodgang door het dal want Al kent zijn weg. Al was hier geboren en getogen. Nog voor Glenfinnan passeerde hij de bus. Hij zette mij af aan de kop van Loch Morar. De teller stond toen op 45 pond. Veel zal Scotrail vandaag niet aan mij verdiend hebben. Wat een service, op het onwezenlijke af. Nog een kaartje voor als ik nog eens van zijn diensten gebruik zou willen maken. Betalend wel te verstaan.
Tent opzetten in het begin is geen optie. Overal bordjes met vriendelijk verzoek dit niet te doen. Wat we dus niet deden. Ik liep nog even door tot voorbij het laatste stuk asfalt om een eind achter Bracorina, op een landtong de tent neer te zetten.
Een bewogen dag is het geweest. Ik was er bij de planning van uitgegaan dat ik mogelijk pas tegen middernacht, met de laatste trein in Morar aan zou komen omwille van het strakke schema van de verschillende opeenvolgende vervoersmiddelen.
Het is wel erg vlot gelopen. Deze morgen de voordeur achter mij gesloten en nog op tijd om de zon te zien boven Loch Morar.
Dit loch zou ook zijn monster huisvesten doch ik merkte geen enkele rimpel op het water.
Al mogen kennis maken met de eerste midges van dit jaar.
Negeren is het sleutelwoord.


Dag 2: Loch Morar - bothy Sourlies

7u50 plaatselijke tijd:
Fluitend onder een stralende zon zette ik mijn eerste stappen. Goed pad met onderweg, op enkele landtongen, plek voor een klein tentje. Een eerste schapenkadaver bij de ruines van Brinacory.
De stank van rottend vlees. (Iets wat ik meermaals nog zou ruiken onderweg.)
Swordland lodge, hagelwit geschilderd.
Voorbij Tarbet was de kermis gedaan en kon er overgeschakeld worden op een lagere versnelling.
Ongebaand terrein langs Loch Nevis tot bij Sourlies.
Is het nu het best lopen langs de, voor het moment, eb lijn of moet ik het hoger zoeken?
Blij dat ik een eerste steile passage via diezelfde eb-lijn kon vermijden.
De enige sporen van leven, buiten aangespoelde afval, waren schapenkeutels.
Een tijd gedacht dat door "denk schaap" ik een patroon kon ontwaren om op het rechte pad te blijven.
Een verplaatsing in het brein van een schaap als de oplossing voor mijn routebepaling.
Helaas het werkte niet helemaal en het is dan maar een combinatie geworden van verschillende systemen.
Geen schaap wat de gedachte zal krijgen:"Zal ik vandaag eens naar Sourlies gaan?"
Een systeem, maar nooit zonder hoogtemeters te moeten maken. Best pittig zo zonder pad. Hoog lopen is ondanks het groter aantal hoogtemeters voordelig omdat zo een beter overzicht te maken is over de nog te lopen route.
Het land valt hier werkelijk stijl in de zee.
Ruim op tijd, zo rond 14u30 was ik bij Sourlies. Voorspelling van 'showers' maakte dat ik mij maar binnen heb geïnstalleerd.
Zo'n 3u later is het hier al flink aan het vollopen. Wat raadgevingen van een echte Schotse Schotlandloper en zijn Nederlandstalige vriendin. Voor de eerste keer hier en dan ook nog zo'n tocht uitzetten? Ontzag voor mijn plan maar tegelijk een hoop waarschuwingen dat ik er maar niet te licht over moet doen. Ongebaand terrein en dan met mist opgescheept komen te zitten. Ik zou de eerste niet zijn die in de problemen is gekomen.
Na een eerste vriendelijke weigering toch nog aan de alcohol gezeten. Een of ander soort whisky en als afsluiter een 'Glenn-wodka'. Waar 'Glenn' vermoedelijk een marketing toevoeging is om hier ter plekke de verkoop wat op te drijven.
Dat bonzende hoofd de volgende dag heb ik er maar bijgenomen.
De als tegenprestatie aangeboden warme chocolademelk viel niet in de smaak.
Opvallend snelle wisselingen van eb en vloed.
Een speurtocht naar verse mosselen heeft niets opgeleverd. Dat was onderweg anders. Ganse strengen zomaar voor het plukken.
Het hout, voornamelijk drijfhout, is inmiddels helemaal opgestookt door mijn gezelschap. Erg dankbaar voor diegene die zich daar onnozel aan heeft zitten sleuren.
Zat ik hier allen, ik zou er niet aan denken om de stoof aan te steken. Zomaar voor de gezelligheid alles opstoken terwijl bij slecht weer enige warmte 'levensnoodzakelijker' zou kunnen zijn.
Twee tentjes op het veldje voor de hut. Binnen sliepen we met zes personen plus hond.
Heel zuinig met mijn nieuwe slaapzak. Zijde lakenzak met kap om het 'vet' van mijn haren te laten, daar waar het thuis hoort.
Dit terwijl mijn buurman samen met een kletsnatte hond onder dons gaat.


Dag 3: Sourlies - Barrisdale Bay

Rond 8u de deur uit.
Om 13u was ik aan de monding van Abhainn Ghrugaig in het Loch an Dubh-Lochain
Om 15u bij de body van Barrisdale, een niet zo'n bijster gezellige privé hut
Drie pond om binnen te mogen slapen. Stromend water en WC.
Om te kamperen op het veldje voor de hut betaal je 1 pond. Ondanks het feit dat het niet helemaal droog is gebleven kijk ik terug op een mooie dag. Het mag duidelijk zijn, de “bagger areas” zijn begonnen.
Carnoch is nog het gemakkelijkst te bereiken lopend langs River Carnach. Een doorsteek, de kortste weg, maken levert gegarandeerd natte voeten op. Kamperen is hier verboden. Massaal veel herten. Blijkbaar niet schuw zo buiten het jachtseizoen.
Wie van hen houdt de kalender bij?
Tot het moment is aangebroken dat geen mens meer te vertrouwen is.
Robin Hood mocht er al eens eentje schieten met zijn pijl en boog.
Ik als een speer omhoog naar Mam Meadail.
Hoe hoger ik kwam hoe meer ik mij in de Ariège waande.
Mooie gedachte.
Sobere bergen van donker graniet.
Boven een doorkijk naar de zee met zijn schiereiland Rubha.
Gleann Meadail oogde in de eerste fase niet zo aantrekkelijk maar dit veranderde met Inverie River in zicht .
Berk, els en rotsen met dikke koppen van mos.
Schotse hooglanders die lui in het midden van het pad lagen.
Alles redelijk droog gekregen voor de avond viel.
Een avondwandeling naar de zee. Volmaakte rust hier bij Barrisdale Bay.
Zo met de zee steeds in mijn nabijheid was het een tocht door een heel gevarieerd landschap.
Zeekusten zoals ik ze nog nooit had gezien.
Knoydart (noida uitgesproken) stelt vooralsnog niet teleur.
Die nacht bleef het constant plenzen.


Dag 4: Barrisdale - Glenshiel Forest

Deze morgen vertrokken om 8.30u om het rond 16u voor bekeken te houden.
Kamp gemaakt boven bij Allt a Choire Chaoil.
Een goed begaanbaar pad naar Kinloch Hourn maar het verandert regelmatig van hoogte, wat het toch inspannend maakt.
Loch Hourn opgesmukt met enkele eilandjes. Af en toe wat motorbootverkeer.
Ze vangen mijn blik.
In het begin, in de diepte, links van het pad de ultieme plek voor een kamp. Grasveldje boven op een rotsplateau. Net buiten bereik van de zee.
Een paar grasveldjes, bijna bij Kinloch Hourn geven nog mogelijkheid tot bivakkeren. Daarna zijn er langs het water weinig goede plekken te vinden.
Kinloch Hourn heeft zijn camping bij de brug. Één pond te betalen bij de boerderij.
Steil naar de hoogspanningsmasten over een goed pad. Het volgt de contouren van de bergflank. Niet de kortste weg waardoor het allemaal niet erg snel gaat.
Het kent een plots einde bij de oversteek van Alt Coire Mhalagain.
Nogal wat moeten ploeteren om vanaf de linker flank geleidelijk hoogte te maken tot Bealach Coire Mhàlagain.
Terug voor even een goed pad tussen Forcan Ride en Meallan Odhar (en zo waarschijnlijk verder naar Glen Shiel).
Niet eenvoudig te zien van bovenaf wat de beste weg is.Steil naar beneden, op eigen inzicht.
Het eerste grasveldje heb ik aangeslagen.
De regen valt al uren met bakken uit de lucht. Morgen nog een korte afdaling tot aan de kop van Loch Duich.


Dag 5: Topstek in Kintail Forest

Gisteren was niet slecht qua stek maar vandaag zit ik op een "toplocatie". De route enigszins ingekort om de avond, voor zover ik buiten kan zitten in dit wisselend weer, in een prachtig kader door te brengen.
Deze morgen in één uur naar Shiel Bridge gelopen. Zoals de kaart het al aangaf is het ieder voor zich op het eerste stuk. Niet het minste pad te bespeuren.
In zo'n drassige omgeving zal er nooit tot een vergelijk gekomen worden wat de 'beste' route is. Het schaap achterna blijkt toch een van de strategieën te zijn die werken.
Gisteren reeds gemerkt. Dit vreet energie. Niet alleen voor het beendergestel ook voor het hoofd dat tracht; in de overvloed van prikkels aan zijn voeten, de juiste signalen uit te zenden om de schoenen zo weinig mogelijk in contact te laten komen met water.
Tot het punt komt dat dit geen zin meer heeft omdat alles toch even nat is.
Dan is het moment aangebroken om gewoon stug, zonder na te denken verder te soppen tot bij Shiel Bridge met zijn winkeltje en telefooncel.
Gleann lichd waar River Croe doorheen stroomt moet tot op het eind verkent worden om ervan te kunnen genieten. Het begin oogt niet zo bijster maar gaande weg wordt het plaatje compleet.
De twee stroompjes die samen River Croe vormen overgestoken en dan begint een klim die geen moment verveelt. Iedere bocht die wordt gemaakt laat weer een ander plaatje zien. Bij momenten is het pad zelfs 'geplaveid'. Heel wat uitlopers van bergruggen komen hier bij elkaar en geven een grillig maar adembenemend mooi prentje. Diep beneden zoekt allt grannda zijn weg. Watervallen fleuren het geheel nog verder op.
Vandaag ook voor het eerst een koekoek gezien. Gehoord had ik hem al iedere dag. Ondanks de enkele toefjes sneeuw op de toppen is het al volop lente. Het lijkt dat het weer wat stabieler wordt. Al enkele uren geen regen gehad.
Rommel dat een mens kan maken. Overal ligt er wel wat in de tent. Hoe moet dit als ik volgend jaar een nog aan te kopen éénpersoonstent mee zal nemen?
Qua eten heb ik het goed ingeschat. 150 gr ontbijtpap, 2 snickers en een droge koek, halve reep druivensuiker onderweg en 's avonds soep, pasta chocolademelk en koffie combinatie.


Dag 6: Kintail Forest - Inverinate Forest

Een vergissing van één uur. Deze morgen was 7u eigenlijk 6u, dus ruim op tijd terug onderweg. Prachtige staalblauwe lucht met een strak windje. Ideaal weer voor wat vochtverdamping.
Hoe mooi ook het begin, het einde van de dag is enigszins in mineur geëindigd. Gestrand ergens langs de linkerkant van River Elchaig.
Veel koeien, schapen en water waar ik nog maar weinig geloof in heb. Vermits ik zelf al vanaf Alltbeithe de waterloop volgde die zich bij de Falls of Glomach naar beneden liet storten had ik nog maar weinig vertrouwen in zijn drinkbaarheid. Mijn hoop gesteld op de blauwe lijnen die noordelijk van Inverinate Forest naar River Elchaig liepen. Blijkt dat de meeste beekjes enkel regenwater afvoeren. De indruk dat het meeste water zuidelijk zijn weg zoekt naar loch Duich.
Deze morgen was ik fluitend op pad richting bothy Camban gegaan met de zolderverdieping als slaapzaal. Er lag een rugzak, slaapzak met mat. Een pas begonnen nieuw huttenboek vertelde dat de man vertrokken was om de Five Sisters te beklimmen. Rotzooi op een hoop en hout van de hut zelf dat gebruikt is voor te stoken van de kachel. Het stemt me triest.
Tot de brug voor de jeugdherberg Alltbeithe was er een duidelijk, redelijk stenig pad. Na de brug voor de rest van de dag voornamelijk zonder pad.
Zompig en daarom moeilijk lopen. Aan de kop, toen de meertjes in zicht kwamen kreeg het dal kwalitatief enkele sterren meer. Ook hier nog sporen van mountainbikes. Ik zag ze gisterenavond ook, met hun fiets aan de hand toen ik vanaf mijn topje de omgeving bewonderde.
Uit het veen oude halfverteerde boomstronken. Geef mij hier toch maar het schotland terug met zijn bomen. Hoeven ze ook niet de hut rondom de kachel op te stoken.
Zou het kunnen dat de Schot zelf, er weinig mee bezig is? Zolang er schapen en herten zijn kan hij goed leven. Wat niet gezegd kan worden van de jonge scheuten.
De koekoek en andere nestbouwers die voor hem het voorbereidende werk doen moeten toch hinder van ondervinden van deze woningschaarste?
Kikkers zijn er dan weer in verschillende soms erg kleurrijke jasjes.
Gleann Gaorsaic gevolgd via de linkerflank een vijftigtal meter boven het water.
Minder nat als Gleann Gniomhaidh.
Door de meertjes beneden, de schaduwwerking op de geërodeerde veenlaag was dit een mooi hoekje. Een tentje in de ZO hoek van loch a Bhealaich met enkele stippen die hun weg naar beneden zochten vanuit het zadel tussen Sgurr Gaorsaic en Beinh an t-Socaich. Ik volgde vanaf de W-oever mee met de berg flank tot het niveau van de beek Allt a Ghlomaich. Zo kwam ik vanzelf bij de Falls of Glomach waar ik een paar kemels achter elkaar heb geschoten. De eerste door te denken dat het pad vlak naast het water naar beneden zou lopen, maar wat doodliep op een uitzichtpunt. Dan klakkeloos terugkerende wandelaars gevolgd. Een flinke zig-zag naar boven die eenmaal op hoogte verder ZW liep.
Verkeerde kant uit. Dan maar naar rechts. Ongebaand mijn weg naar beneden gezocht tot ik dood liep op de steiltes boven Allt na Laoidhre. In de ogen kijkend van enkele herten die hier iedereen, behalve een mens, dachten aan te treffen.
Werd het dan toch tijd om er de kaart eens bij te halen.
Met enige voorzichtigheid en niet zonder moeite kon ik afdalend over een bergrug om zo aansluiting vinden met het pad.
De rest van het verhaal is gedaan.
Leeg geploeterd en natgeregend lig ik hier voor dood op de mat.
Zo tegen de avond, met een ondergaande zon zag het er allemaal al een stuk vriendelijker uit.
Buiten de midges gerekend, die waren vervelend aanwezig.
Plan voor morgen is om via Glen Ling naar Attadale te gaan, doorlopen tot Strathcarron om dan noordelijk richting Loch Coire Fionnaraich te lopen.
Mogelijk staat er halverwege een bothy.


Dag 6: River Elchaig - bothy Coire Fionnaraich

18u bothy Coire Fionnaraich
Brandspiritus in de brander, het vuur ontstoken om straks een heerlijk bamigerecht achter de kiezen te steken.
Het had ook anders kunnen aflopen maar deze jongen zit nu breed glimlachend achter zijn schrijfblok. Het weer is vandaag voor hem alles behalve vriendelijk geweest.
Regen die met bakken uit de lucht viel.
Laaghangend wolkendek.
Nog net niet in de mist.
Hij lacht breed omdat hij in een juweel van een bothy terecht gekomen is.
Van oorsprong was dit een jachthut. Nu door de MBA onderhouden. Tussen 1 september en 20 oktober is deze hut gereserveerd door 'the estate'.
Het moment dat geen hert veilig meer is.
Deze keer niet vernield, vervuild of met bergen afval. Naast het gelijkvloers leidt een heuse trap met leuning naar twee grote kamers. Alles mooi afgetimmerd met hout.
Als het weer niet betert blijf ik hier tot woensdagochtend om dan af te zakken naar Glasgow.
Wat was het verhaal van vandaag?
Geen zucht wind geweest voorbije nacht, veel condens tegen het tentzeil.Bij de boerderij zonder problemen de rivier Elchaig over kunnen steken.
Deze keer liep ik voor enige tijd over een uitvinding van de Schot Mac Adam. Uitvinder van het asfalt. Water aangevuld bij Allt a Ghlas Choire. Dost geleden deze nacht. Geen chocomelk gisteravond. Geen koffie deze morgen.
De bosjes lieten een rijke begroeiing zien van lijsterbes,berk,els en daaronder verschillende voorjaarsbloeiers. Auto's zijn niet toegestaan in dit dal. Nog voor Killilan wordt de weg afgesloten voor niet plaatselijk verkeer.
Nonach lodge, "priveweg enkel voor Nonach", stond er geschreven. Niets van aangetrokken. Even moeten zoeken naar het pad. Ik zat te hoog op de berg. Vermoedelijk begint het pad tussen het huis en de schuur of nog voor de woning via het hek?
Anders als op de kaart loopt er nu een hoogspanningslijn richting Attadale. Ik heb de -naar oriëntatie- gemakkelijkere rechtse route gevolgd over een steeds duidelijk herkenbaar pad. Vanaf Carn Allt na Bradh over een lelijk geërodeerd bospad.
Landschappelijk moet het geheel een beetje inboeten aan schoonheid. Bij Attadale house is een siertuin die desgewenst bezichtigd kan worden.
In het wachthokje van het spoor bij de halte Attadale even overleg gepleegd met mezelf.
Alle bergen zitten dicht. Het regent voor de verandering nog maar eens pijpenstelen. Veel alternatieven zijn er niet.
Heel even werd de poort geopend van een kinderlijke beleving.
'Naar mama bellen dat ze me moet komen halen.'
Het enige alternatief voor deze inmiddels grote jongen is doorlopen.
Er kan een klein stuk afgesneden worden door het pad net voorbij de brug over River Carron te nemen maar om de snelheid erin te houden ben ik over asfalt blijven lopen.
Ondanks de regen oogt Fionn Abhainn mooi. Het is gokken op een hut of hopen op een vlak plekje voor de tent. Ik zou pas naar dit laatste gaan uitkijken als ik voorbij het bouwsel ben dat aangegeven staat op de kaart.
Het leek me bijna ondoenbaar om nog een droog stuk te vinden. Ik wil diegene die zweert bij een tarp wel eens spreken in deze omstandigheden.


Dag 7: Bothy Coire Fionnaraich

We hebben ons op deze laatste dag nog best vermaakt. Deze morgen alles ingepakt met toch in het achterhoofd hier nog een laatste nacht te blijven. Dagje omgeving verkennen. Eindje lopen naar Loch Coire Lair, wat het oorspronkelijke plan was (om dan beneden het dal bij Achnashellach aansluiting te vinden met de lijn naar Inverness).
Torridon,de zee, zijn eilanden in het vizier vanaf Craeg na h-Airigh-fraoich. Spijtig dat het weer niet heel helder is.
Allemaal duidelijke paden. Hier zijn heel wat mogelijkheden om de dag door te brengen.
Muisstil was het bij de meertjes tussen twee colletjes bij Bealach Ban, met beneden Glen Torridon. De natuur in al haar glorie. Hier kom ik volgend jaar terug om mijn tocht verder noordwaarts te zetten was de gedachte die in mij opwelde.
Toen ik tegen de avond op een stoeltje, voor de hut zat heb ik nog enkele dagstappers op hun terugweg gezien. Waarschijnlijk mensen die de 933 m hoge Maol Chean-dearg zijn gaan bewandelen/beklimmen. Eigenlijk spijtig dat ik vandaag niet mijn eerste munros beklommen heb. Hij lag zomaar bij de voordeur.
Van kop tot teen gewassen. Slijk van schoenen en gamachen. Broek uitgewassen. Ze hangt nu te drogen in de zon.
Morgen wordt het reizen. Tegen 12u moet ik in Strathcarron zijn voor de trein naar Inverness. Overstappen in Perth zo richting Glasgow waar ik tegen de avond aan zal komen
Zo sponsor ik toch nog Scotrail voor hun taxi geste en moet ik nu op dit moment niet in Kyle zitten rondhangen om morgen de Citylink bus naar Glasgow te nemen. Dan toch liever op een stoel voor deze hut.
Maar bitter weinig momenten dat ik het echt heb verwenst heb om onderweg te zijn. Gisteren was het landschappelijk een mindere dag. Mocht ik het over doen zou ik zeker Attadale mijden door Glen Ling verder door te lopen om via Attadale Forest naar Strathcarron te gaan of na de Falls of Glomach noordelijk door Killilan Forest naar b.v. de bothy Maol-bhuidhe.
Aan de fysiek heeft het niet gelegen. De schoenen waren nat doch er stond geen water in. Gamachen onder de broek, als eerste laag, houden de regen buiten de schoenen als het water langs mijn benen loopt.
Omgekeerd is dat niet het geval. Het spaart een regenbroek uit.
Heidestruiken maken het in dit dal bijna onmogelijk om een kampplaats te vinden.
Dat één persoonstentje wordt zeker een volgende aankoop.
Qua kledij zit ik op het minimum wat eten betreft begint er zich een standaard te ontwikkelen.
Veel meer in plastiek verpakt dan in allerhande potjes.
Spaart weer wat grammen.
Het begin van zwemband op de heupen is verdwenen.
Enig coördinatievermogen en kompaskennis is hier toch wel nodig. Zit je opgezadeld met mist dan loop je hier prompt verloren. Te weinig volk om raad te vragen.


Dag 8: Bothy Coire Fionnaraich - Prestwick

Deze morgen om 3u even opgestaan. Sfeer snuiven op dit ochtendlijke uur. Het was al niet geheel donker meer.
De koekoek, hees geroepen, niet erg toonvast meer.
Klonk als "koe-euk".
De indruk dat ze steeds in concurrentie zijn met andere kleinere vogels die als het er blijkbaar op aankomt toch best hun ei willen uitbroeden.
Deze keer wel het pad genomen dat langs River Carron in een boog rond New Kelso loopt. Net voor de brug, verscholen tussen hoge brem, bij malse grasveldjes duidelijke sporen van bivak activiteit.
Een miezerige regen, loodrecht naar beneden.
Het weer staat stil, geen wind maar de wolken zwaar. Een beetje zwoel tijdens de afdaling.
Strathcarron: een van de stations waar er nooit iets schijnt te gebeuren
Postkantoor, een winkeltje en een trein die mij terug naar huis zal brengen.
De volgende keer moet ik het slot beter plannen of alternatieven zoeken om de reistijd in te korten. Twee reisdagen om terug thuis te zijn. Veel te lang naar mijn goesting.
Scotrail wil niet aan mij verdienen, 25.8 pond voor Prestwick. Ik dacht dat enkel voor de dag van de reis zelf er korting wordt gegeven doch zijn computertje op de trein accepteert bestemming 'Prestwick' niet anders. Het vervoer is goed geregeld. Treinen wachten op elkaar. Van Inverness naar Edinburgh met overstap in Perth.
Vanachter het raam in een rijdende trein:
Regendruppels maken kapriolen tegen het raam;
Het Schots landschap mag niet te uitgestrekt zijn.
Dan wordt, als het weer niet meezit, het te desolaat voor mij.
De lammetjes onderweg, het lijkt alsof ze de stemming erin willen houden.
Als een gek door elkaar remmend als een zoveelste trein voorbij komt.
Iemand van de Mormoonse geloofsgemeenschap voor mij. Ik zie hem vanaf de rug. Laat een veelbetekende geeuw als hij een eerste blik werpt op zijn bijbel.
Aankomst bij de luchthaven van Prestwick als de avond al in de lucht hangt. Rotweer terwijl er op het golfterrein nog volop balletjes worden geslagen.
Zo vanaf de brug, over het spoor, gezien lijkt het mij minder evident om er te bivakkeren. Campings zijn er niet in Prestwick. Ik word geadviseerd om naar het caravanpark te gaan op de weg richting Glasgow. Er valt misschien daar iets te regelen.
De man in het kantoor leek medelijden te hebben met mij.
Hij kon het zich niet voorstellen dat ik in dit hondenweer nog buiten wilde slapen.
Een gratis overnachting in mijn tentje op het grasveldje voor het sanitaire blok waar ik zelfs gebruik van mocht maken. De sleutel morgenochtend gewoon in de brievenbus van het kantoortje steken.
Vriendelijke mensen die Schotten.
(aanvulling:dit jaar was dat zo, het daaropvolgende jaar werd ik bedrogen en zien ze me er nooit meer terug. Gewoon in het luchthavengebouw gaan slapen)


Dag 9: Epiloog

Stijlvroeg, trekken de eerste vliegtuigen zich boven mijn hoofd op gang.
Straks kan ik mee naar huis.
Volgend jaar tot de kop van Schotland?

Al bij de eerste kennismaking ben ik overweldigd door dit landschap. De zee steeds in de buurt met wondermooie zeekusten. Bij helder weer is het een plezier om door dit open landschap te lopen en je te oriënteren op de omgeving. Geen boom die je het zicht zal belemmeren. Bij mist is het volgens mij erg link maar zit het weer mee dan moet je je laten omarmen door het landschap, je er in durven gooien, accepterend wat het voor jouw in petto heeft. Leren leven met de natte voeten die je zeker krijgen zal. Omdat op tal van plaatsen er zo goed als geen pad is, je soms door kniehoog gras en heide je weg moet zoeken, drassige stroken zo goed mogelijk vermijdend is het een zware tocht.
En de midges: de midges waren zo goed als afwezig. Ik begrijp daarom niet goed waarom veel mensen voor de zomermaanden kiezen. Ik heb het al in het verslag aangegeven. Ik was bij aanvang niet van plan om er een “Cape Wrath trail” van te maken. Ik zou, mocht ik het nog eens overdoen de route zeker herzien op enkele punten. Asfalt lopen zou dan quasi tot nul herleid kunnen worden. Het deel vanaf River Elchaig tot Coulags is landschappelijk erg saai.

Fotoalbum

Transport:

Zolang Ryanair tegen de middag op Prestwick landt geraak je zonder problemen bij het startpunt.

Je spoort voor halve prijs als je je bevestigingsmail laat zien tussen Prestwick en Glasgow. Betalen op de trein kan met betaalkaart. Sporen naar het noorden betekent dat je in Glasgow Central moet overstappen. Heb je nog geen gas of iets dergelijks kom je op je weg naar station Queen Street de buitensport winkel Tiso tegen. Halve prijs geldt ook voor de terugweg maar Prestwick moet wel het eindstation zijn. Zelfs als je de dag voor de terugvlucht de trein neemt. Ik heb het niet echt uit aan het pluizen geweest maar zelfs met korting vermoed ik dat de Citylink bussen goedkoper zijn. Het is mogelijk om in de luchthaven zelf te overnachten; Gestrande reizigers worden naar het bovenverdiep verwezen. Je improviseert daar dan je eigen slaapplek. WC en stromend water in de buurt.

* Busverbinding met Glasgow:www.stagecoachbus.com
* Vanuit Glasgow verder met:www.citylink.co.uk
* Afgelegen plekken bereikbaar met de Postbus:http://www.royalmail.com/

Enkele degelijke routeplanners:


http://www.transportdirect.info


h4. Verhalen van anderen

5degreechallenge
watershed
capewrathtrail
hewat

Reacties

  1. Hey Ivo,

    Ik ben bezig met de CWT voor te bereiden volgens de cicerone gids.Ik heb je blog en het boek nog niet volledig gelezen. Ik zou dit doen met de kaarten op tafel. Ik wil de route in één keer wandelen in 21 dagen. Ik vroeg me af of jij alle kaarten hebt liggen en of ik die misschien over kan kopen, of lenen om in te scannen.Indien ik deze moet kopen gaat me dit een half fortuin kosten en ik heb momenteel andere prioriteiten.

    andydevriese@live.be

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Andy,
    kaarten verkoop ik niet.
    Lenen om in te scannen moet ik nog even over nadenken.
    Als je toch wil gaan scannen kan je dat beter vanaf de online-kaarten doen die je op internet vindt.
    Hier heb je er een rits bij elkaar (waaronder enkelen van UK)
    http://dzjow.wordpress.com/2012/04/12/free-online-topographic-maps-for-hiking/
    Ik heb de route volgens cicerone gids nog niet bestudeerd maar denk dat je met scans op 1/50000 schaal ook al goed weg kan gaan

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts